TOPLUMUN YETİM VE ÖKSÜZLERİ !

Yoksulluk, aile içi şiddet, boşanma, nikâhsız evlilik, göç gibi nedenlerle parçalanan ailelerin çocukları, kendilerini sokakların kucağına bırakıverirler çoğu zaman. Eğer fark edilebilir- lerse ve planlı önlemler alınabilirse, onları topluma kazandırmak hiç de zor değildir aslında. Ancak sorumluluk bilinciyle hareket edilmezse, her yönden istismara açık olan çocuklarımızı kaybetmek işten bile değildir. Böylece bu çocuklar bazen tinerci ve gaspçı, bazen hırsız, bazen de uyuşturucu müptelası olarak karşımıza çıkacaktır.

Unutmamak gerekir ki, kimsesiz bir çocuğun kimsesi olmak, aile ve akrabasının olduğu kadar tüm toplumun/Müslümanların ödevidir (Muvatta, “Akdiye”, 21). Daha doğmadan babasını, altı yaşında da annesini kaybeden rahmet peygamberi Hz. Muhammed (s.a.s.) de bir kimsesiz değil miydi? Allah O'nu fakir bulup yedirip giydimedimi? Öksüz bulup sahip çıkmadımı? O'na habibim demedimi? Sahipsizlerin sahibi olan Allah azze ve cellenasil O yüce sevgiliye sahip çıktığı gibi bizlerde sevgili peygamber(s.a.v) ümmetleri olarak çevremizdeki  sahipsizlerin sahipliğine soyunmaktan geçer. Biz bunu hem yetim ve öksüz olan Hz peygamberin (s.a.v) örnek yaşantısından öğrenmekteyiz.

Bir gün mescit’te, Kâinatın efendisi Muhammed Mustafa (s.a.v) İmamdır, ardında gökteki yıldızlar misali ashabı kiram, cemaat olmuştur. Bayram namazı kılınmaktadır. Namazdan sonra sarılırlar, bayramlaşırlar ve dışarıya çıkarlar. Dışarıda oynayan çocukları görür Allah’ın Resulü. Sevinir onları görünce. Asr-ı Saadet‘te çekilen çilelerle birlikte bu çocukların gülüp oynadıklarını düşünün.

Peygamberimizin (s.a.v) yüzünde tebessümler belirir. Sonra bir köşede ağlayan bir çocuğu görür. Yanına gider Nebi, o dayanamaz çocukların ağlamalarına. O ki, namaz kılarken bile sırtına binen torunları inene kadar secdesini uzatan bir Peygamberdir.

Başını avucuna almış ağlayan çocuğun başını okşar ve sorar Nebi: “Arkadaşların oynarken sen neden ağlıyorsun”? Başını kaldıran çocuk karşında kimin olduğunu bilmeden cevap verir: “Benim Babam en sevgilinin yolunda Uhud’da şehid oldu. Annem başkasıyla evlendi. Herkes babasının elini öperken ben elini öpecek bir baba bulamadım!”

İşte o an Resul’ün gözlerinden yaşlar akıyordu toprağa. Toprak sevinçle Rahmet Peygamberin gözyaşlarını emerken Efendimiz (s.a.v) çocuğu bağrına basıp evine götürür. Çocuğu doyurup, güzel elbiseler giydiriyor ve böyle biraz olsun gönlünü hoş ediyordu.

Sonra Resulullah çocuğu yanağından okşayarak şöyle der: “İstemez misin Fatıma (r.a.) kardeşin olsun, istemez misin Aişe (r.a.) annen ve ben de baban olayım?” Çocuğun bir anda çehresi değişir. Karşısında Resulullah (s.a.v) olduğunu daha yeni anlar. Heyecandan nutku tutularak ancak "Nasıl razı olmam, Ya Resulullah?" diyebildi.

Giydiği yeni elbiseleriyle oynayan arkadaşların yanına gider. O değişimi gören arkadaşları “sana ne oldu, az önce ağlıyordun” derler. Der ki çocuk: “Vallahi açtım, doydum; çıplaktım, giyindim; yetimdim, Aişe annem, Resulullah babam oldu” der. Diğer çocuklar: “Keşke bizim de babalarımız Uhud'da şehit olaydı da, biz de öyle bahtiyar bir babaya kavuşmuş olaydık” derler.

Bizlerde Allah (c.c.)’ın emrini ve Resulullah (s.a.v.)’in sünnetini yerine getirmek istiyorsak ve Yetimlerin "işte şimdi yetim kaldım" demelerini istemiyorsak o halde bizlerde Yetimlere kendi ocağımızda yer açalım.

Yetimlere sahip çıkılması ve haklarına riayet edilmesi noktasında bakın Yüce kitabımız ne buyurmaktadır."Yetimlerin mallarını haksız yere yiyenler, ancak ve ancak karınlarını doldurasıya ateş yemiş olurlar ve zaten onlar çılgın bir ateşe (cehenneme) gireceklerdir. (Nisa - 10)başka bir ayette:"Allah’a ibadet edin ve ona hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ana babaya, akrabaya, yetimler başka bir ayette:"