Son günlerde yine şiddet olayları, terör olayları ile birlikte canımızı fazlasıyla yakmakta. Hal böyle iken, insan varlığından utanıyor, varlığından bihaber oluyor. Toplum neden tepkisiz?, neden duyarsız?, sormaktan da kendimi alamıyorum.

Her insanın bir yaşam gayesi yok mudur? Bu hayatta. İnsanım ben diyerek bakabilmek hayata. Hayat bakıyor bana. Ben de ona. Sınavlarında çırpınarak, atıyorum kendimi ona. “Ruhum sana teslim. Korkmadım geldim. Acılarına varım. Kahrına. Sendenim ey hayat!” diyebilmek aslolan değil midir.

Bir anlamı olmalı hayatın. Yaşam boyunca her an, an itibarıyla bile kendini sormuyor mu hayat bize: “Anlamım ne?” diye. Diyebiliyor muyuz peki;  “Ne olursa olsun”,  diyerek, “sana taktığım anlam çiçekleriyle, dikenleriyle yürüyeceğim” diyebiliyor muyuz?

Peki derdimiz, zorumuz ne? Bize doğru yürüyen şu koca hayat içerisinde bu vahşet, bu acımasızlık, bu zulüm ne? Ülkeler ülkelerin canına düşmüş, insanlar gücü yeten, yetmeyenin canına düşmüş.

Hayat gücü yeten yetene midir? Gücü yeten yetmeyene tecavüz etsin. Yeten yetmeyene şiddet, darp uygulasın, yeten yetmeyeni aldatsın, kandırsın, dolandırsın, oh ne ala memleket. Öyle mi diyelim yani.

Anlam çiçeklerinin soldurulduğu, koparıldığı, söküldüğü her yerde hayat hayatmıdır? Peki… Bu barbar ve canilerin hayat fıtratları nedir? Nedir o zaman? Bunu temel eğitimden başlayarak, tedbir ve korunma amaçlı eğitim müfredatlarımıza nasıl alabiliriz.

Bu ülkenin üniversitelerinde ki uzman psikologları, Emniyeti, Milli Eğitim Bakanlığını, Sağlık ve Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlıklarını artık sorumluluk almaya davet etmek kaçınılmaz olmuştur. Bu kurumlar acilen iş başına çökmeli, Türkiye’yi bu sapık ve sapkınlık vakalarından bir an önce kurtarmalıdırlar diye düşünüyorum…