Doğduğun, büyüdüğün, çamurlarında yürüdüğün, yağmurlarında sırıl sıklam olduğun bu şehri terketsekte bu şehir arkamızdan gelir bulur bizi.

Varoş soğukluğunda bir ekmek kazanımı hayatlarımızı ipotek etsekte bu şehir ağlar arkamızdan.

Siz hiç bir kentin ağladığını gördünüzmü?.

Siz hiçbir kentin parçalandığını, yürek sancıları çektiğini gördünüzmü?

Gidersin. Arkandan gelir bu şehir anlayamazsın. İzler seni bu şehir.

Ayak izlerini takip eder. Bazen başını iki elin parmakları arasında bulur.

 Bir camı yarı çatlak şehir dolmuşlarının yağmurdan paslanmış çerçevesinde yaslanmışındır. Görür seni. Ya da çimenleri solmuş bir parkta cigara dumanından tanır seni. Sarılırsınız. Kucaklaşırsınız. Anlayamazsınız.

Yanı başında ağlıyordur bu şehir. Düşmüşlüğüne, vurgun yemişliğine, sevdiklerinden uzak kalmışlığına.

Oysa sen doğduğun yerlerden mecburen uzaklara gelmişsindir. Plastik kokulu, boyalı metropollerde çile çekerek insan bayatlarının içinde bir lokma bir hırka alın terinle çalışmak için beklide en güzel yıllarını heba edeceksiniz. Ve her gün çağıracak seni bu şehir. Çağıracak bu ormanlar, bu denizler, balıklar, kuşlar, börtü böcekler. Ruhun daralacak. Bocalayacaksın. Ve bir sabahın köründe işe gitmek için kalkacaksın. Canın gitmek istemeyecek. Oturup aç karnına bir cigara yakacaksın.

Sonra bir otobüs bileti son verecek gurbetin esaretine. Dönüp geleceksin sevdiklerine.

Sevdiğin kente. Unutma.

Nereye gidersek gidelim.

Bu şehir hep arkamızdan gelecek…