Hepimizin bir hayat hikayesi vardır. Kimi acı kimi tatlı. Ama hep ana temasısıdır korkularımız hikayelerimizin.
Hep korkutulduk çocukluğumuzda.
Ve bir gün geldiğinde korkularımızı ne zaman yenmeye çalışsak her defasında düzenin kör dişlileri yenik düştü hayallerimiz..
Hiç düzelmedi canım memleketim.
Çoban sülü.
Hoca Necmettin
Başbuğ Türkeş
Karaoğlan
Bacım Tansu
Badi Turgut
rİzeli Mesut
Kasımpaşalı recep..
Dersimli Kemal..
Ve 80 gençliğini “asmayalımda besleyelimmi “diyerek dar ağaçlarına gönderen teneke Kenan..
Gördük hepsini..
Mevcutu bile koruyamadılar.
Atatürkü özledik..
Hikayelerimiz hiç yayınlanmadı bizim.
Biz bir köşede figüranlığın en daniskasını oynarken başrol oyuncuları hep aynıydı..
Perdede hep onların sulietleri vardı..
Asıldı gül yüzlü gençler. Toprak kokuyordu yüzleri.
Zindanlarda çürüdü adalete yürüyen ayakları..
Memleketimin her yanında göz yaşları sel oldu aktı..
Kayboldular birer birer..
Ağaç dikerek kapattılar meçhul ölümlerin üzerlerini..
Analar bir tutam saç alarak avuçlarına savurdular kayıp çocuklarının özlemlerine doğru..
Hep yitip gittik emanet takvim adreslerinde
Ve hiç kimse cesaret edemedi bizim hikayelerimizi yazmaya..