Çocukluğumuzun büyük bir bölümünü yılda üç ay köyde geçirdim
Babam Fatsanın mahrum bir mahallesine taşınmış, ekmek kavgası veriyordu.Bizleri fındıktan fındığa köye götürürdü.
Köyün çocukları bizle pek oynamazlar bize pek yaklaşmazlardı.
Onlara göre biz şehir çocuklarıydık.
Oysa ben çok severdim köyümün çocuklarını, yaşıtlarını..
Kırmızı renkli bir lastik topum vardı.
Onlarla oynardık.
Evimizin önünde erik dalına takılıp patlamıştı.
Çok ağlamıştım.
Komşumun oğlu bana evinden top getirmişti” Al bu top senin olsun. Ağlama “ demişti.
Yine ağladım. Ve o hediye topla asla oynamadım patlamasın diye..
En çok oynadığımız oyun. “Arkam önüm sobe” oyunuydu.
Herkes bizim samanlığa saklanırdı.En çabuk ben sobelenirdim.
Anam ekmeğin içine pekmez koyar verirdi elime.Birazda süzme.
Pekmezi akıta akıta keyifle yerdim.
Köyün baklavası pekmezdi o yıllarda.
Bizde mısır ekmeği pişerdi.
Köyün bakkalına Pazar ekmeği gelirse arada bir alırdık.
Ne zaman Fatsaya dönüş başlasa. Hüzünlenirdim.
Büyüdükçe uzaklaştık köyümüzden 
Büyüdükçe küçüldük şehirlerde
Acaba hala pekmezli ekmekler baklava niyetine yeniyormudur hala..