12 Eylülün Canlı kanlı tanığıyım. Uzun burunlu tanklar caddelerde..

Sevdiğinden ayrılmış masum askerlerimiz sokaklarda. Evleri didik didik arıyorlar. Başınızı evinizin penceresinden dışarı çıkarmak bile sakıncalı. Kendi evinde mapussun yani..

Gazete yok. Kitap yok. Dergi yok. Sadece karga sesli omzu bol apoletli Evren paşayı görebiliyorsunuz ekranlarda. Amerikan güdümlü Evren paşa Gomonist arıyor. Asmayalımda besleyelimmi diyor.Ülkücü gençleri arıyor.. Bir sağdan bir soldan olsun . dengeyi sağlayalım diyor. Hava kararmıştı. Akşam hüzün çökmüştü yine caddelere.

Halk evine erken gitmişti. 11 Eylülde Amerikan ticaret merkezi uçakla havaya uçurulmuştu.. Bir gün sonra Ülkemizin yarınları havaya uçuruldu. Ne yiğit ülkücüler ne yiğit devrimciler dar ağacının üzerinde yok ettiler gözlerini. Beş konsey üyesiydi krallar.. Kimini ağaç diplerinde kimini sokaklarda imha ettiler cellatlar. Kimininde yaşını büyütüp ipe çektiler kahkahalar arasında.

Ülkeyi kurtardılar.Ve ödüllerini aldılar Amerikadan. Göğüslerine astıkları darbe madalyalarında kan izlerini taşıdılar ölene dek. Ve basıp geçtiler serçelerin kanatlarına.. 48 yıl önceydi.. Bir akşam üstü geldi 12 Eylül.. Ve o gün havalandı beyaz güvercinler maviliklere..