Belki tek başıma yaşadım uzun yıllar.
Yani tek tabanca.kendi kurallarımla..Her engele kendi yüreğimi koyarak.
Bazen susmanın erdemliğine vararak. Bazen ağlayarak sessizce.
Tercih benimdi. Ben bilerek isteyerek tercihen yüklenmiştim hayatın tüm hamaliye görevini.
Başımda nice alıcı kuşlar dönerken kekremsi karanlıklarda uyumaya çalıştığım çok oldu benim.
Tek başımaydım. Biliyordum. Hiç yalvarmadım hayata.Hiç avuç açmadım firavun sofralarında..
Gez Göz arpacık üçgeninde zaman zaman karavana atıp ıskalasamda hayatı bana salatalık gösterenin peşine elime tuzluğu alıp koşmadım.
Paramı?. Helalinden gelsin. Yaşammı Namuslusundan gelsin. Yarınmı?. Güneşlisinden gelsin istedim hep..
İhanet çemberlerini yara yara yara bere içinde kalsamda şebek suratlı insancıkların sofralarına meze olmadım.
Bu gün hala dikim. Bugün hala dobrayım.Ben her zaman sevdiğim insana bir şey söyleyeceksem yüzüne karşı söylerim. Ne arkasından gıybet ederim nede dedikodusunun kaynağı olurum. Asla..
Tek tabancayım belki. Belki hep tek tabanca olarak yaşayacağım.
Bir gün öldüğümde tabutumu tutacak üç beş arkadaşım bulunur elbet.
Ama rüzgar hangi yönden eserse o yöne dümenimi kıramam yelkenimin.
Anamın okuma yazması yoktu. Babamında. Bende öyle şaşaalı üniversiteler özel okullar görmedim.
Hayat okudum. İnsan okudum. Şehirlerde sokak metropollerde varoş okudum.
Ve çok erken ayırtına vardım insan olmamın faziletlerine..
Tek tabancayım. Hayat bana çift tabanca olma hakkı vermiyorsa yapacak bir şeyim yok.
Nasıl düşeceksem öyle kalkmayı deneyeceğim.
Düştüğümde kalkabilirsem yürümeye devam ederim.
Kalkamazsam siz sağ ben selamet..
Ben sizleri seviyorum. Ama sizlerin beni sevmek gibi bir zorunluluğunuz yok.
Düşmez kalkmaz bir Allah.
Ben düşersem siz yürürsünüz.