Ülkem can, ülkem canan, ülkem kan revan.
Ülkem sevgi ve özgürlük açmış bir çiçek.
Ülkem öksüz, yalnız ülkem, satılık.
Bir panda yavrusunu bile kurtaran ülkem insanları sistemin dibine sevgi ekenlere karşı acımasız.
Bir girdap dönemeci tadında yaşıyor halkım.
Bir akrebin kendisini sokmasını bekliyor yok etmek için.
Bir yanda manda, bir yanda cunta.
Ve ortasında biz “İnsanlar.”
Arıların peteklerine çomak sokuyor birileri.
Bizi ne kadar sokturursa cüzdanını o kadar çok dolduracak.
Arılar çaresiz, insanlar çaresiz.
Söz sahibi olmuş ne kadar embesil canlı varsa, paranın konuştuğu emeğin sustuğu bir düzene bekçilik ediyoruz.
Tarlalar kıraç, eller nasırsız, çapalar suskun.
Üretmek yasak.
Ne kadar verirlerse  o kadar tadıyoruz özgürlüğü.
Türkü tadında yaşamak ne menem bir şey aslında bilmiyoruz.
Her kar yağdığında üşümek zorunda mıyız biz. Yada her yağmur yağdığında ıslanmalı mıyız?
Bebekken tadamadığımız çukulataların kokusunu zengin sofralarında mı duyacağız.

Hep iki metre arkamızdan gelmek zorunda mı kalacak kadınlarımız.
20 li yaşlarda asker kapısı, 30 lu yaşlarda iş kapısımı beklemeli insan.
Aşık olmamalımı?      

Ve duldasına kaptırmışız kendimizi eli kanlı canavarların.
Ve bu benim ülkem, bizim ülkemiz…