Yobazlığın, gericiliğin, meczupluğun bu ülkede tavan yaptığı dönemlere girdik.
Susuyoruz. Susturuluyoruz.
Savruluyoruz.
Açık bir faşizm rüzgarında toz duman uçup gidiyoruz..
Yürekler suskun. Diller suskun.Kalemler suskun.
Öyle bir hale geldiki duygularımız. Suskunluklar bile suskun.
“Ne yapalım. Ekmek parası” anlayışıylamı ölçeceğiz bunu.
Yada “Az yemek boş tabaktan iyidir” zihniyetiylemi tartacağız..
Bırakalım ülkenin tamamını. Yaşadığımız şehrin sulietine bakalım.
Adaletsizliğin ayyuka çıktığı bu süreçte göz göre göre lokmalarımızın nasıl çalındığını bile bile sesimizin çıkmamasını neye yorumlayalım.
Üç beş ağacın kesilmemesi için kendini yırtan yalandan sosyal demokrtaların emekçilerin tek tek yok olmasına seyirci kalmalarınamı üzülelim.
Milliyetçiliği ellerinden bırakmayanların rüzgarların estiği yerlere doksan derece dönmesinemi kahredelim.
Beyler..
Yaşadığınız bu kent şablona sarılıyor.
Yaşadığınız bu kent tek tip insan kılığına sokuluyor.
Yaşadığınız bu kent Adaletsizliğin diplomalırını dağıtıyor
Sövülüyorsunuz, dövülüyorsunuz, horlanıyorsunuz, aşağılanıyorsunuz
Ve maymun kılıklı bademlerin güdümünde çabalıyorsunuz.
Tek bir emek ruhunuz kalmamış.
Tek bir heyecanınız kalmamış.
İnsanlığınızdan çıkmış başka bir canlının hücrelerinde gibisiniz.
Niye cıvıl cıvıl olan sokaklarınız şimdi sessiz hiç düşündünüzmü?.
“Ekmek parası” içinmi bütün bu korkular, bu ödleklikler, bu aşağılanmalar.
Ekmek parası.
Önce paranız alınıyor sonrada ekmeğiniz. Ve hala sizler size vurulan paslı zincirlerin gölgesinde yaşamaya mecbur olduğunuzun farkında değilsiniz..