Türk toplumu olarak Ataerkil bir aile yapısına sahibiz. İnançlarımıza, değerlerimize, törelerimize ve kurallarımıza göre yaşamayı benimseyen bir milletiz. Genlerimiz böyle, gelmişimizde, geçmişimizde ve tatbik ettiğimiz kendi yaşantımızda da bu değerler doğrultusunda hayatımızı idame ettirmeye çalışıyoruz. Değil mi?

                Son 30 yılın Türkiye’sine baktığımızda acaba bir önceki ve şimdiki nesiller bu inançlar doğrultusunda mı yetişti veya yetişiyor? Bunu çok iyi irdelemek lazım. Her şeyin başı eğitim ve sağlık dediğimize göre gerçekten bu konuyu çok iyi irdelemek lazım. Özellikle içinde bulunduğumuz şu günlerde kendimize iyice bir bakmak lazım diye düşünüyorum.

                Sinirli, asabi ve iftiracı bir toplum olduk olmaya da devam ediyoruz. Neden mi? Şimdi okular da öğretmenler, öğrencilere ‘Gık’ını bile çıkaramıyor. En ufak bir şey de öğretmeni karalamak çok kolay artık. Çocuklar sıkıştıkları zaman koşar adım hooop hemen eve gidip, anne, baba, yetişin ‘öğretmen bana tacizde bulundu’ sözü, öğretmeni hemen dar ağacına göndermeye yetiyor.

                Oğlum, kızım öğretmen sana ne yaptı? Diye sormadan karakolun yolunu tutan veliler, iki dakikada öğretmeni dar ağacına maalesef gönderebiliyorlar. Bakın tacizin ve şiddetin olmadığı yerde ‘İFTİRA’ bir insanın ve o insanın ailesinin hayatını nasıl karartıyor düşünebiliyormusunuz? Yani öğretmen başarısız bir öğrenciye neden çalışmıyorsun? Neden ödevlerini yapmıyorsun? Bir daha ödevlerini yapmadan gelirsen seni sınıfa almam dese bedelini maalesef taciz suçlamasıyla ödemek zorunda kalabiliyor. Ne dersin sevgili müfredatım ne dersin he.

Benzer taciz olaylarını sıkça sağlık kuruluşlarında da yaşamaktayız. Hele bir beş, on dakika geç gir tedaviye gör bak başına neler geliyor neler. Özellikle yeşil reçete ve ilaç yazımlarında da hasta yeterki kafayı doktora, hemşireye veya sağlık çalışanına takmasın. Yeter ki dediği ve istediği olmasın. Burada da şiddetle birlikte taciz doğabiliyor. Yani aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık.

                Bizim basın camiasında da zaman zaman bu tür taciz, şiddet ve iftiralara maruz kaldığımız olaylar olabiliyor. Biz bu konuları her defasında işlesek, ele alsak, masaya yatırsak bile toplumda değişen bir şeyin olmadığını görünce de kahrımızdan ölüyoruz. Yani ders almayı da bilmiyoruz.

                Buradan başta Mili Eğitim Bakanlığı olmak üzere Sağlık Bakanlığı, Aileden Sorumlu Sosyal İşler Bakanlığına bir kez daha çağrı da bulunmak istiyorum. Lütfen bir an önce ilgili birimlerinize talimat vererek, taciz, şiddet ve iftira konularında öğrencilere, hastalara, ailelere, velilere periyodik olarak eğitim dersleri versinler. Bu çalışmayı mutlaka başlatsınlar.

                Artık öğretmen öğrencisine dokunamaz, söz söyleyemez hale gelmiş. Artık doktor, hemşire, sağlık çalışanları hastalarına dokunamaz, bakamaz hale gelmiş. Türkiye’nin ve Ordu’nun bu algıdan bir an önce kurtulması lazım. Ne dersiniz?