Çocuktuk… Gece oldumu ağaçlara tüneyen cırcır böceklerin seslerinden korkar uyuyamazdık..

Gaz lambasının kısık fitiliyle ve isli camıyla zar zor aydınlanırdı odamız.. Annem yatağımıza gelir masal anlatırdı bize..

Kurtla kuzu masallarıydı genellikle.. Ve masalların sonu hep kurtların kazanmalarıyla biterdi..

Değişen bir şey olmadı. Bugünde kurtlar kuzuları yemeye devam ediyorlar.. Annem bize hep hayatı güzel anlatırdı..

Ona göre masal gibiydi dünya.. Kuzunun tek başına ne işi vardı ormanda..Kurt haklıydı..

Oysa hayat anneme ve bize yalan söylüyordu.. Ve inanırdık annemin anlattığı masallara ve mışıl mışıl uykuya dalardık.

Büyüdükçe ve okudukça kurtların masum kuzuları nasıl ham yaptıklarını öğrendik..

Annemin anlattığı masalların gerçekle ilgisi yoktu..Kurtlar dahada azgınlaştı ve hepten sustu kuzular.

Her yanımız yine zifiri karanlık anne.. Ve yalanda olsa başucumuzda masal anlatacak kimsemiz yok..

Cırcır böceklerinin yerini çakal ulumaları almış şimdi. Bana artık yalan söyleme anne.