Dün tüm Türkiye’de olduğu gibi İlimizde de KPSS sınavları yapıldı. Özellikle ön lisanslıları ilgilendiren sınav heyecanı oldukça da doruktaydı. Evim ile işyerim arasında onlarca okul var. Her okulun önünden geçerken heyecanları tavan yapmış aileleri de görme şansım oldu.

Bazılarına da kulak misafiri oldum, “İnşallah bu kez kazanır çocuğum” diyen de vardı. “Ne bileyim gardaşım zor bu çocukların işi hem de çok zor” diyende. Tabi ailelerin endişe ve kaygılarına hak vermemek mümkün değil. Hele bu zamanda bir devlet kapısından burnunu içeri sokmak hiç de kolay değil.

Yine işyerine yaklaşırken aklıma geliverdi. Gazetede oturup bir hayli düşündüm. Sınava giren milyonlarca gencimizin yaş aralıkları 20 ila 30 arası ve bu sayının Türkiye genelinde de oldukça fazla olması düşündürdü beni. Genç nüfusumuzun işsizlik oranı ile gelecek kaygılarının artması, aslında hepimizi düşündüren bir olay değil mi?

Üzgünlüğüme gelince, bende genç nesil için kaygılarımı sürdürmeye devam ediyorum. Geleceğimizi emanet edeceğimiz gençlerimizin bugün içinde bulundukları durum gün be gün endişelerimi artırmaya da devam ediyor ve üzülüyorum.

İstihdam konusunda acaba somut daha başka ne gibi adımlar atabiliriz? Bunca genç bunca nüfusun ziyan olmasını hiç kimse istemez. Umudum o dur ki, bu konuda AR-GE’ler daha üretken daha somut projelerle gençlerimize ışık olabilsinler. Tabi Sivil Toplum Kuruluşları (STK)’lar da boş durmamalı. Üretken bir toplum olma özelliğimize derhal kavuşmalıyız ki, gençlerimizi de bu üretkenliğe dahil edebilelim.

Türkiye’nin çok zor bir süreçte olduğunu tabi ki iyi biliyorum. Zira diğer yandan da elimiz, kolumuz bağlı oturup beklememiz anlamına gelmiyor. Bütün zorlukları birlikte aşabilme kabiliyetine sahip bir milletin ferdi olarak bu üzgünlüğümün de sona ereceği günleri dört gözle bekliyorum.