Ordu ili 19 ilçeden ibaret değil mi? Tek tek saymaya da her halde gerek yok. Yazılı ve görsel basın ve biz basın mensupları olarak ilçe belediyelerinin ve kaymakamlıklarının çalışmalarını, faaliyetlerini, yatırımlarını, sosyal ve kültürel etkinliklerini yakından takip etmek durumundayız.

Ancak gelin görün ki, Ordu Büyükşehir olduktan sonra Vallahi ne yalan söyleyeyim, Altınordu, Ünye, Fatsa, Ulubey, Kabadüz ve Gülyalı dışında kalan ilçelerde bugüne kadar çıt ses çıkmadı. Yani çıt yok. Geride kalan 13 ilçemiz, ne yapar? Ne eder? Ne yer? Ne içerler? Belli değil. Sessizliğe bürünen bu ilçelerin isimleri de neredeyse unutulmaya yüz tutacak.

Arada sırada sayın valimiz, Büyükşehir Belediye Başkanımız, milletvekillerimiz, ilçe ziyaretleri gerçekleştirirse o zaman bu ilçelerin varlığı aklımıza geliyor. Kendilerinden bile bihaber bu ilçelerimizde 4 mevsim 12 ay neden ses çıkmıyor? İşin bu tarafını da çok düşünüyorum. Ha 40 yılın başında bir Perşembe Yaylamız sayesinde Aybastı ilçemizin de adını duyuyoruz.

Yahu bu 13 ilçenin üzerinde sahiden ölü toprağı mı var? Bir silkelesenler, toparlanıp ayağa kalksalar, üzerlerinde ki ölü toprağı sıyırıp atsalar fena mı olur? Ölseler ağlayanları yok. Ölmüşlerde bizim mi haberimiz yok misali bir hal almış Ordumuzun bu canım ilçeleri.

İşin şakası, naziresi bir tarafa ilçe kaymakam ve belediye başkanlarına tavsiyemdir. İlçe tanıtımları ve ilçede yürütülen hareketler, sizin sosyal medya hesaplarınızda bir iki fotoğraf ve iki satırlık yazılarla geçiştirilmemeli. Öyle facebookta, tweetterde, watsaapta boy göstermeyle, iki mimik atmayla ilçe tanıtımı yapılmaz, yapılmamalı da. Çünkü kimse kimseyi sosyal medyada takip etmek zorunda değil.

Bu şehirde yazılı ve görselde Anadolu medyasının en güçlü bir basın organları var. Kaymakamlarımız ve Belediye başkanlarımız ayda bir kez de olsa gazete ve televizyonları davet etse, ilçe çalışmaları hakkında basına bilgilendirmelerde bulunulsa, karşılıklı soru ve cevaplarla ilçe sorunlarına çözüm aransa fena mı olur?

Eskiden ilin valileri her hafta bir ilçeye giderdi. Giderlerken de gazete ve televizyonları da davet ederek beraberinde soluğu kaymakamlıklarda alırlardı. Etkili kalem ehli gazeteciler de giderdi. Basına açık bölümde Kaymakamlardan brifing alınır meseleler masaya yatırılırdı. Bu sayede çok ilçenin de kaderi değişirdi. Ama şimdi öylemi? Ne ilçeler bizim hatırımızda, nede ilçeler bizden.

Çıt ses yok dedim ya, çıt yok! Varın gerisini de siz düşünün gayri…