Pandemi tedbirleri ve uygulanan kısıtlamaların Ordu’da hala gerçek manada uygulandığına bir türlü tatmin değilim. Öyle ki dün haftanın ilk mesai günü olması nedeniyle Altınordu ilçe merkezde yaptığım keşifte bu kanıya kesinlikle emin oldum. Yasaklar, tedbirler, kısıtlamalar inanın kimsenin umurunda bile değil.

Türkiye, bir haftadır Trabzon, Rize ve Ordu’yu konuşuyor. Koronavirüsün en yoğun olduğu üçüncü il Ordu’da her yer işgal altında. Kaldırımlar başta otomobiller olmak üzere, işyerleri, işportacılar, motor kuryeleri, bisiklet kullananların tekelinde. Yayaya kaldırım kullanma şansı neredeyse hiç yok.

Ana arterlerde bile kaldırımlara yapılan yasak parklar, yaya geçiş üstünlüğünü maalesef ortadan kaldırmış durumda. Çay ocakları, kahve, kafeterya vb. gibi yerlerin önleri yumak yumak insan kaynıyor. Ellerinde çay veya kahve bardakları ayaküstü yasak bahane, sohbetler şahane gırla gidiyor.

Şehir merkezinde ki park ve bahçelerde de durum hiç farklı değil. kol kola sohbetler, küme küme insanlar, çoluğu çocuğu dışarı salanların kısaca hiç kimsenin yasak ve tedbirler hiç mi ama hiç umurlarında değil. Sanki Ordu’ya bir sihirli değnek değmiş, hayat normale dönmüş, ortalık güllük gülistanlık olmuş.

Zaruretten sokağa çıkanda çıktığına bin pişman oluyor. Kaldırımda adım atamıyorsun. Yolda yürüyemiyorsun, bir mekana giremiyorsun, çıktığınızda kendini bilen bir insan evine dönünceye kadar inanın kılı kırk yarıyor.

Ne diyeyim, harcanan bunca emeğe mi? Alınan tedbir ve yasakların boşa heba olmasına mı? Herkesin vurdumduymazlığına mı? Atın ölümü arpadan olsun diyenlere mi? Saymakla bitmez, ne diyeyim? Bunca umursamazlığın hangi birine yanayım. İnşallah, Ordu bu işgalden bir an önce kurtulur.