Oğlum gidip geliyor.

Okullar açıldı.

Sabah çıkıyor kapıdan,

Annesi dört kat aşağıya inene kadar peşinden bağırıyor. Sıkı sıkı tembihliyor.

“Aman dikkat et… Maskeni çıkarma… Ellerini sık sık yıka… Bir yere dokunma sakın…”

Maske, mesafe, hijyen…

***

Akşam giriyor.

Bu defa muhabbet farklı.

"Nasıl geçti, dikkat ettin değil mi?”

Kafa bu. Bütün gün ders yormuş bedenini. Odasına yönelirken bıkkın bir ifadeyle cevap veriyor.

“Evet anne…”

“Tuvalete gittin mi?, gittiysen elini yıkadın mı? bir yere dokundun mu?”

“Gitmedim anne. Tuttum kendi mi…”

“Bak yalan söyleme, bütün gün nasıl tutarsın, ben anneyim anlarım…”

“Tuvalete gitmedim anne, önce kantinden su aldım, sonra hepsini bir güzel içtim. Ardından çıkardım su şişesinin içine yaptım…” (yapar mı, yapar.)

***

Elimiz yüreğimizde. Durum ciddi. Risk oldukça fazla.

Vaka sayıları 30 bine yaklaştı.

Hayatını kaybedenlerin sayısı 200’lerin üzerinde. Düşmedi bir türlü.

Bakan yok dese de,

“Ordu'nun Aybastı ilçesinde bulunan fen lisesinin 13 şubelik tüm sınıfları, korona virüs vakaları nedeniyle uzaktan eğitime geçti.”

Tam unutmuşuz hayat normale geçti derken camiden anons yapılıyor.

“Corona geçmedi, maske, mesafe, hijyen…”

***

Oğlum okula gidip geliyor.

Okullarda ne kadar etkin önlemler var bilmiyoruz.

Lakin oğlumuz virüs kapacak ortamlardan uzak duruyor (durduğunu söylüyor) çok şükür.

Şimdilik küçük tuvaletine çözüm bulmuş durumda.

Diğer konular hakkında çalışmalarının devam ettiğini söylüyor.

Küçük oğlandan çok umutluyuz biz…