İnsan,

Acı Çekmeyi Reddeden ve Kendi Acısına Bir Saat Bile Katlanamayan, Acıyı, Hoşnutsuzluğu Nefret Edilecek, Kötücül ve Tümden Yok Edilmesi Gereken Şeyler Olarak Anlayan ve Bunları ''Perdenin Bu Tarafındaki Yaşantının Kusurları'' Gibi Gören İnsanlar, Hangi 'Dinsel İnancın İmanlısı' Olurlarsa Olsunlar, Dilleri Başka Şeyler Söylese Bile, Ortada Onların İnandığı Ancak Bizim Bilmediğimiz Bir 'Rahatlık Dini (!)' Var Demektir…

Rahatlık Düşkünü İnsanlar, İnsan Mutluluğuyla İlgili "Çok Az Şey Bilirler..."

Ve O Mutluluğa Ulaşabilmek İçin De ; Gerektiğinde Onur, Vicdan, Hak, Adalet ve İnsanlıklarından Çok Şeyler Vererek, Kazandım Derken Kaybederler....

Oysa "Mutluluk Mutsuzluğun İkiz Kardeşidir.'" Bu İkisi Ya O İnsanların Yaşantılarında Olduğu Gibi, Hiç Büyümez ve Hep Küçük Kalır, Ya Da Bir Arada Büyür..

Vicdan sahibi insanların gönlünde ise  "Mutluluk ve Mutsuzluk" arasında düşmanlık değil tersine  "Derin bir Dostluk " bulunur....