DON KİŞOT
Ve Don Kişot bu sabah öldü.
Tanırdım rahmetliyi.
İyi adamdı, yürekli, cesurdu.
***
Yok, telaş etmeyin öyle, hasta falan değilim.
Kayışı koparmadım, iyiyim merak etmeyin.
Kıçım açıkta yatmadım üstelik.
Kafama bir şey de düşmedi.
Hayır, hayır çizginin öte tarafına da geçmedim.
Maşallah turp gibiyim, düşman sevindirmeyelim şimdi.
***
Yaş Kemale ermiş olsa gerek, mutluluk nedir anladım.
“Mutluluk, sahip olduklarımızla yetinmeyi bildiğimizde, en basit şeylerde bile bulabildiğimiz bir hazinedir.”
“Mutluluk, her gün yaşadığımız küçük anların kıymetini bilmekle başlar.”
“Mutlu olmak, hayatın zorlukları karşısında gülümseyebilmektir.”
Ve anladım ki; Mutluluk aramakla bulunacak bir şey değildir, onu inşa etmek gerekir.
***
Oturdum bilgisayarın başına, Cuma günü için gazeteye köşe yazımı yazacağım.
Kafamda bir sürü şey var, ben de bir Don Kişot’um ya…
Onlarca sorun sıra sıra dizilmiş gözümüze bakıyor.
Zor bir coğrafyada yaşıyoruz.
Üstelik şehirde düzgün gitmeyen çok şey var.
Vatandaş dertli.
Kime dokunsan bin ah işit.
Kimse hayatından pek memnun değil.
Yaz diyorlar bana. Yaz…
İyi de; benim gibi yazan onlarcası var. Yazsam ne olacak ki?
Sonuç; herkes bildiğini okuyor…
***
Anlaşılacağı üzere, Don Kişot bir süre yel değirmenlerinden uzak kalacak.
Çiçek, böcek, börtü böcek,
Deniz, dağ, kırlar, çiçekler…
Suya sabuna dokunmayan gülümsemeler,
Har vurup, harman savrulan, zavallı o canım günler…
***
Hiç Don Kişot’un yerinde olmak istediniz mi hayatınızın bir anında?
Yel değirmenleriyle savaşacak kadar yürekli olduğunuzu düşünüyor musunuz?
Şikâyet ediyor,
Ağlıyoruz.
O kadar.
Hadi tutmayın beni, ben kaçtım.
En kolayı bu çünkü…