Yerle yeksan günler yaşıyoruz. Çocuklar, yetişkinler, yaşlılar…

Sanat’ın birçok kolu yerle yeksan, virüsün sardığı bir akciğer gibi dar alanda nefes alıp vererek yaşam mücadelesine devam ediyor.

Türk edebiyatının en önemli şairlerinin en bilindik dizeleri yerle yeksan, Orhan Veli’ye uzanıyor elim, ‘’Bedava Yaşıyoruz’’ şiiri yerle yeksan

Çünkü;

Bedava olan her yer

Oldu bize can pahası

Sokaklar, çocuk parkları

Camekanlar

Ve dahası…

Neyse ki aşı bulunması olasılığı gibi bir umudumuz var hala. Aynı umut, zaman uzadıkça virüse yenik düşüp, tarihe gömülecek sanat kurumları için de geçerli olabilecek mi?

Birçok il de bir çok küçük çaplı sanat kurumu nefes alamaz durumda, can çekişiyor. İmdadını duyan olacak mı?

Sanat maalesef normal şartlarda çok maddi getirisi olan bir meslek kolu olmadığı için, yürekle iş yapan meslek kollarına bu süreçte yürekten hem maddi hem manevi destek verilmesi gerekiyor.

Yani demem o ki bu süreçte  bir aşı da acilen sanata ve sanat kurumlarına bulunması gerekiyor. Aksi takdirde arındığımız ilk gün, içinde bir dünya insanın olduğu, afişsiz, renksiz ruhsuz, kokusuz, mutsuz bir sokağa açılacak kapılarımız.

Sokak arasındaki bir mahalle bakkalında ödenmeyi bekleyen bakkal defteri gibi, kirası, elektriği, suyu ödenemeyen sanat kurumu var defalarca sahneye taşıdığı Robinhood’unu bekleyen. Lütfen ses olalım. Sokak arasındaki ufacık kurumlarda ekmek parası kazanma derdinde olanları unutmayalım. Eksik olmasın sokağımızda keman sesi. Kapanmasın hiçbir şehirde sanat ve sanatçının perdesi.

Dört yaşında bir çocuk annesi olarak ben böyle bir dünyayı layık görmüyorum kızıma, yemek, içmek, nefes almaktan daha öte bir şeydir yaşamak. Ve yaşamanın rengidir sanat, tonuna herkesin kendi karar verdiği.

Sırça kafeslerimizden çıktığımızda Gökkuşağı çizsin, çember çevirsin, kaydıraktan kaysın düş kursun ve kurduğu düşü sahneye koyabilsin  hiç değilse çocuklar.

Görmezden gelmeyelim, görmezden gelmelerine izin vermeyelim. Çünkü görmezden gelinen bizim geleceğimiz.