En zor iştir, insan yetiştirmek, insanı yetiştirmek için en önemli silahınız ise sabırdır. Öyle büyüklük yaşta, başta da olmuyor. Ne kadar makam mevki sahibi de olsanız insan olamadıktan sonra fayda da etmiyor.

İnsanın kendi kendini yetiştirmesi de ayrı bir erdemlik. Peki neden insan olamıyoruz? Dört dörtlük olamasak da neden insan olamıyoruz? Sanırım bu soruyu herkes sıkça kendi kendine sormalı, neden insan olamıyoruz? Diye

Suriye’de ki iç savaşta yaklaşık 50 bin çocuğun öldüğü ifade edildi. Ülkemizde terörün kirli emellerine kaç çocuk verdik? Canımız yandı, her gün yanmadığımız, gözyaşı dökmediğimiz günümüz geçmiyor.

Çocuklara kıyım yapılırken, ağzı dili olmayan hayvanlara zulüm yapılırken, toprağı çiçek yerine, ağaç yerine, nükleer bombalarla, silahlarla ağlatırken seyirci kalmaktan öteye gidemiyoruz. Çocukları ve toprağı ağlatanlar insan olabilir mi?

Bir şeyler yapılmalı, bir yerden başlanmalı diye düşünüyorum. İnsan olabilmek için. Acaba çok mu zor? Merhamet ve vicdan para ile mi satılıyor? Hakk’kın tasvip etmediği zulüm ve işkenceleri yapanlara karşı seyirci kalmak işin kolay yanı mı?

Hep gönlümden geçiriyorum, her gün dua ediyorum. Bugün de insanlık ayağı kalksın diye. Ülkemde ve yaşadığımız kürede eğer insanlık bir günde olsa ayağı kalkarsa inanın gözlerim açık gitmeyecek. Ağlayan insanları, ağlayan tabiatı düşündükçe kahrolmamak mümkün mü? Bir kez daha sormak istiyorum. Neden insan olamıyoruz? Neden?