Vıcık vıcık olmuş Orduda ilişkiler.

Esnaf memnun mu hayatından değil mi  bilinmiyor.

Patatesci, soğancı, biberci,

Kestaneci, dönerci, dönmiyeci.

Tezgahçısı, ayakçısı, ayaksızı. Tümden isyanlarda..

Köşeler yapılmış.. İki kasa domates alan köşeleri sahiplenmiş.

Hele resmi kurumlar Orduya hepten Fransız..

Kurumları  temsil edenler bizi tanıyor nede biz onları..

Yazmaya, söylemeye utanıyoruz ama. Ordu sendeliyor.

Dengesini kaybediyor. Amansız hastalıklarla boğuşuyor.

Yollarda çalışmalar var. Tamam. Her taraf köstebek yuvası gibi ama en azından yapılınca güzel olacak. Onu görüyoruz, sabrediyoruz.

Büyükşehrin projeleri var. Görüyoruz. Bekliyoruz.

Ama asıl sorun onlar değil ki.

Asıl sorun insana yatırım yok.

Edebiyat yok. Kültür yok. İlim yok, bilim yok.

Durağan, amaçsız, gayesiz, hedefsiz bir kalabalık topluluğu olarak deli danalar gibi dolaşıp duruyoruz.

Vıcık vıcık ilişkilerden samimi kucaklaşmalara geçilmediği sürece bu kentin insanları birbirlerine düşman olmaya, birbirlerinin kuyusunu kazmaya devam edecektir.

Ordu’da otuza yakın kurum var. Ama Orduda  acayipte bir durum var..

Buraya yazıyorum…