Liseye yeni geçmiştim.

O yıl gelip yerleşmiştik Ordu’ya.

Hafta sonları iple çeker, Orduspor’un maçlarını kaçırmazdım.

Cebimizde para yoktu.

Ama söz konusu Orduspor olunca, çözüm her zaman vardı.

Ufak tefek bir yapıya sahiptim.

Yalvar yakar hiç tanımadığım adamların çocuklarıymış ayaklarıyla kapıdan geçip maçları seyrederdim.

Kimi zaman şansım yaver gitmez, 19 Eylül Stadyumunun etrafında yüksek binaların çatılarında alırdım soluğu.

Çok güzel anılarımız vardı o stada.

Şimdiki süper lig takımlarının hepsini izledim o sahada.

Yendik sevindim.

Yenildik üzüldüm.

Öylesi zaferlere şahit oldum ki; hiç birisi gözümün önünden yok olamaz.

Ne goller seyrettim anlatamam.

Ne kaleci kurtarışları.

Doksana takılan topları.

Mor beyaz renklerin coşkusuyla gırtlağını yırtarcasına takımı destekleyen taraftarlar.

***

Şimdilerde yıkılıyor…

Direnemiyor kocaman iş makinelerin dişlerine o yüksek duvarlar.

Toz duman içerisinde yıkılıp, taş taş üzerine düşüyorlar.

19 Eylül Stadyumu yok oluyor.

Anılarımız yıkılıyor.

Hafızamız siliniyor.

Bu sefer sahada kimler, hangi oyuncular var?

Golleri bu vatandaşa peş peşe kim/kimler atıyor bilmiyorum.

Lakin Ordulular bar bar bağırıyor,

Pek görmezden gelinse de, o stadın yıkılması bariz ofsayt…