Acılarımız bile elimizden alınıyor bir bir, farkında mısınız? Vedalarımız alınıyor elimizden.

İlkel varlıklara dönüştürülüyoruz yavaş ve derinden, bedenlerimiz duyumsasa da ruhlarımız derin bir uykuda, yemek, içmek, uyumak üzerine programlanıyor hayatlarımız. Her geçen gün ölüme biraz daha alıştırılıyoruz. Ölüm haberlerini yayınlarken sayfalarımızda biraz daha gamsız biraz daha duyarsız oluveriyoruz.

Bakın spor ve sanata, yana yakıla izlediğimiz futbol maçlarının artık hiçbir keyfi, hiçbir önemi yok. Tiyatrolar tek kişilik, hiç kişilik kalmış ruhlarımıza işlemiyor. Camdan köşklerimizde bir taşın gelip hayatlarımızı tuzla buz etmesini bekliyoruz çaresiz.

Öfkelerimizi ilaçlarla susturuyoruz. Medet umduğumuz psikologlar bile sistemin kölesi, gözyaşları içinde izlediğimiz bir filmin ta kendisiyiz de ağlayanımız yok.

Dostluk, barış, özgür bir hayat dilerken, kendi öz benliğimize hasret bırakıldık. Mutlu bir yaşamı bize çok gören sistem, insanı değerlerimize dikti gözünü baksanıza, giden yakınlarımızla ne bir veda ne bir mendil sallamamıza izin var. Acılarımız kayıp ruhlarımızla vahşi atlara bindirilip sürülmüş adı bilinmez diyarlara… Çırpınıyoruz bir gün daha yaşamak için, ne için yaşadığımızı bilmeden.