Komşu çocuklARI yağlanmış sıcak buğday ekmeği yerlerdi.
Yağlar çenelerinden akar kollarıyla silerlerdi.
Evin eşiğinden bakardık.
Anam babamın gömleğinin düğmesini dikerken gözgöze gelirdik.
Anam anlardı hemen başını yana çevirirdi.
Anam elindeki işi bırakır dışları çıkar kaybolurdu.
Sonra elinde bir torbacıkla eve gelirdi.
Sonra ateşi yakar tavayı hazırlar buğday ekmeği pişirmeye başlardı.
Anlardıkki komşudan biz imreniyoruz diye un almaya gitmişti.
Ekmek pişer pişmez bir kenardan saldırırdık
Anam “ oğlum az durun höşelemeyin ekmeği” diye seslenirdi.
Sonra bir gısımcık inek yağı alır terekten ekmeğin ortasına koyar bize verirdi.
Fösür fösür yerdik.
Amma tatlı olurdu yağlı ekmek.
Yağın üzerine hafiften tuzda sepeleyince offf. Off.
Anamın bize yağlı ekmek yaptığı günlwer bizim çocukluğumuzun en mutlu günleri olurdu.
Ekmeği kaptığımız gibi taflan ağacının tepesini boylardık.
Kimde bir parça istemesin diye.
Bayağı un borçlanmıştı anam komşulara.
Ana bize yağlı ekmek yapsana..