cıvıl cıvılken bahar kuşları gibi
renkten renk iken tomurcuk çiçek gibi
ve maviden maviyken gökyüzü
çullandılar çöreklendiler üzerimize desem
çocuktuk garipdik yalnızdık ve ezelden fukara desem
kırdılar kolumuzu kanadımızı
büktüler belimizi kıydılar bize desem bir gece yarısı
ağlar mısınız

kimsesiziz soranımız yok desem
insan defterinden bizi silmişler desem
ortalığa düşmüş en altta kalmışız 
nefessiz soluksuz cansız ve çırılçıplak desem
beni anlar mısınız

içime çöktüm desem
çığlık çığlığa uyanmak 
ve her uyandığında karanlıkta ve bataklıkta desem
sarılıp sarılıp sessiz sessiz ağlaşmak 
aynı kaderi paylaşmak desem
ağlar mısınız

artık bu badem ağacı bir daha çağla dökmez desem
soluverdim al yeşilli bağ iken desem
beni anlar mısınız
ben daha çocuğum 
ben çocuğum
ben çocuğum desem

ve ben maviden maviyken gökyüzü
başımı göğe kaldırıp bakamıyorum desem
sizin yerinize neden ben utanıyorum desem
beni anlar mısınız
ağlar mısınız