İlkokul çağlarında fındık zamanları köye gelirdik.
Ailenin en küçüğü bendim.
Pek fındıkla işim olmazdı.
Babam beni fındık toplamaya teşvik etmek için” oğlum ne kadar fındık toplarsan hepsi senin olsun” derdi.
Bazen binbir hevesle bahçeye girer , daha yarım gıdık toplamadan dereye yüzmeye yada balık tutmaya giderdim.
Akşama kadar hayta hayta gezerdim.
İlkokul çocuğuydum ama yine boylu posludum..
Benim yarım çocuklar amelelik yapıyorlardı.
Akşamları fındığı harmana döktüğümüzde ben gizli gizli harmandan fındığı aşırır kendi hisseme aktarırdım.
Babam , annem bilirdi duurmu ama çaktırmazlardı..
Anam sabahın köründe elinde golan bahçeye gelirdi. Öğleye yemek hazırlar, gara ineğe bakardı.İnek yandaki bahçeye girer anam peşinden koşturur. “ Andır galsın fındığı, mıdığı” diye isyan ederdi.
Akşam bahçeden eve dönerken anam yarım çuval fındığı golana sarar elinede yemek kap kacağını alır tıngır mıngır eve gelirdi.
Çuvalı yere bırakır bırakmaz mutfağa dalar yemek hazırlardı.
Bazeı akşamlarda turşu ayran falan idare ederdik.
Aman alelacele yemeği yer gara ineği bakmaya giderdi.
Gara inek bizden iyi besleniyordu.
Anam andır galsın fındığı diye diye fındık şimdi andır oldu.
En azından ben fındığın bugünkü bu duruma gelmesinde anamın bedduası olduğunu düşünüyorum.