12 Yıldır meçhulde batık bir geminin içinde gibiyim.

Tam 12 yıldır annemi bazen bulutlarda bazen yıldızlarda arıyorum.

Ses vermiyor gökyüzü. Yağmur dilsiz, rüzgar sağır Ve annem hala kayıplarda..

Yüzüm gülsede hep içimde ağlayan kalabalıklar vardı. Kimse hissedemedi. Kimileri annemin acılarıyla dalga geçerek kendini eğlendirdi. “Anan gocaya gitmiştir “ diye matrak geçenler oldu.

Oysa annem hangi soğuk mevsimlerin arsındaydı kimse sormadı. 12 senedir acılarla yoğrulmayı bildim. Çok kapı çaldım. Çok eşik dibi bekledim. Çok düğme ilikledim. Ama 12 yıldır tek başıma kaldım. S

avaştım. Anamın acı yangınlarını yüreğime hapsederek su yerine tuz basarak kapatmayı denedim.

Başardığımı sanarken aslında başaramadığımın farkın avaramamıştım. Anam 12 yıl önce eski bir otobüsün gıcırdayan koltuğunda giderken açmıydı acaba?.

Çok sevdiği gürcü yemeklerinden yemişmiydi.. Ve bir daha görebilecekmiydi babamın borç harç yaptığı iki katlı ahşap evini.

Bu orduda hep dalga geçildi anamın kayıbıyla. Bir kedinin kaybı kadar değer bulunmadı. 12 yıldır kayıp bir annenin kayıp bir oğlu olarak yaşadıkça sakladım kendimi. İnsanlardan uzak insansız yollarda.

Oysa annem hepinizi seviyordu. Belki birgün çıkıp geldiğinde sizi yine sevecek. Onun için annelerin kayıplarıyla dalga geçmeyin. Kayıplar kutsaldır. Anneler gibi..

Benim annem bugün öldü..