Bu ülkede çocuklarımız kıyılara vurdular İki minik elleri yana düşmüş. Başları önde. Akdeniz kıyılarında yarınlarına yenik düşmüşler. Kırmızı bir tişört giydirmişlerdi onlara. Anlaşılan resimleri daha net görünsünler diye..

Altlarında ucuz eşofman bozması pantolonlarla. Ne güzel çocuklardı.. Sansar bakışlı kayıkların uçlarında umuda geliyorlardı belli ki..

Ve dalgalı denizlerin kahpe sularında bıraktılar geleceklerini. Kıyılardaydılar. Kumda cansız yatıyorlardı..

 Ay parçası yüzlerine tuz kokuları vardı. Kıyıların çocuklarıydı onlar. Sesimiz çıkmadı. Renkli gazeteler iki sütuna manşet yapıp o günü kurtarmışlardı..

Bir kolu kırık sedyelerin süsü oldular sadece. Ve niçin oldu bunlar diyemedik. Niçin çocuklar diyemedik. Soramadık kendimize doğmamış bir dünyanın yeni doğmuş bebek çağlı çocukların amansız ölümlerini.

Bir dram. İki acıklı ağıt. Dizini döven analar. Ve sırtı siyasiler tarafından sıvazlanan babalar. Ve sırıtan bir dünya. Kıyıların çocuklarıydı onlar. Ölüm kayıklarına binmiş bir tutam ölüm çiçekleriydiler.

Gözlerini açabilmek için beklediler. Gözlerini açtılar, öldüler. Sırtlarında kum taneleriyle meçhule gömüldüler.

Oysa bu dünya çocukların eline taşınacaktı. Ve hep bizler kirlettik bu yaşamı, bu hayatı, bu alemi.. Ve ne yazık ki kıyıların çocukları kadar bile masum kalamadık.

Yüzlerimize hep bir utancın hikayesini yazacağız nefes aldıkça..