Doğduğumuz toprakların birer üvey evlatlarıyız artık. Her yanımız işgal, beton, bina. Her yanımız yabancı uyruklu suratların aymaz aynaları. Sokaklar perme perişan. Karanlık, izbe, sessiz. Garip Ordu sokaklarını görüyormusunuz.

İnsan kılıklı, karanlık suratlı bir sığınmacı kampı gibi olmuş. Katil suratlı Suriyeliler, Çingene kılıklı kadınlar, üzerlerinden kir akan çıplak ayaklı çocuklar. Afganlılar, İranlılar, ıraklılar.. Biz kendi doğduğumuz kentte kiracı durumundayız. Hiç tanımadığımız insan suratları..

İl dışından taşınılan Çingeneler, dilenciler.. İğrençlikler, bayağılıklar, rezillikler. Cadde başları, sokak araları el açmış sözde kağıt mendil satmaya çalışan dilencilerle dolu. Kucaklarına aldıkları küçük bebeklerle, çocuklarla mağduriyet rolünü oynamaya çalışan, kendilerini acındırmaya çalışan embesil kadınlar, erkekler.. Caddelerde başıboş gezen ama hepimizden iyi yiyip içen Suriyeli gençler.. Esnaflar isyanda.. Caddeler isyanda.

Ordu isyanda ama, kendilerinden başka kuş tanımayan idarecilerimizin umrunda değil. Kendi kendimizde kiracı olduk beyler. Kovulmaya, horlanmaya başladık. Ekmeğimiz , lokmamız çalınmaya başladı. Korkak bir kentin çocukları olduk.kendi kentimize kendi insanlarımıza sahip çıkamaz olduk. Sustuk. Susturulduk. Esir alındık.

Kiralandık.. Başlarını kuma gömmüş idarecilerimiz makam araçlarıyla yemekten yemeğe arzı endam ediyorlar.. Çok yazdık çok söyledik Ama galiba biz çalıyor biz dinliyoruz. Göreceksiniz hepimiz birkaç yıl sonra Orduyu terk etmeye başlayacağız. Kentinize sahip çıkın.