Özgün takılan insanların marş niteliğindeki türküsüydü bu..
Gençliğimizden bu yana binlerce kez dinledik.
Bu türküyü dinlerken joplandık. Dövüldük. Sövüldük.
Anlamlı bir türküydü.
Umut veren, cesaret aşılayan. Yarınlara daha gül bakışlı bakmamızı sağlayan bir türküydü.
Bugün orta yaşı geçtik. Hala dinliyoruz..
Ama hiç güzel günlerimiz olmadı bizim.
Hatta maviye sürecek motorlarımızda. Hatta çocukluğumuzda olmamıştır bizim.
Bize bu türkünün umudunu aşılayanlar” motorları maviliklere sürün “ diyenler bugün son model arabalarla cirit atarken biz hala bisiklet sahibi bile olamadık.
Kullanıldık biz.
Yıllarca namlunun uçlarına sürdünüz bizi.
Nice genç ölümlere ağıtlar yaktırdınız bizlere..
Yıllarca taze bedenimizi, umutlarımızı sömürdüler.
Bizlere umut tacirliği yapanlar her türlü kılığa girip geleceğimizi oydular.
Dün bize komünist diyenler bugün nasıl Moskovalara bizden önce gidip villalar aldılarsa bize bu türküyü dinletenlerde bugün emek tellallığı altında tuzu kuru yaşıyorlar.
Şimdi. Bizim sırtımızdaki, bedenimizdeki bıçak yarası izlerinin, jop yarsı izlerinin bedellerini kim verecek.
En güzel yıllarımızı, yarınlarımızı, ekmeğimizi çalan sırtlan suratlılar bugün hala çorba tenceremizin içinde kaşık sallamaya utanmıyorlar.
Ne yaptık biz bu devlete. Ne yaptık bu ülkeye, ne yaptık insanlarımıza.
Sadece dokunmak istedik. Sevmek istedik. Saygı , sevgi istedik.
Ve geldiğimiz noktada bize sunulanlar kızılcık şerbeti oldu.
Bu ülkede sadece kanımız akmadı bizim. Hayallerimizde aktı. Aşklarımızda aktı.
Bize söz verilen gül yüzlü sabahlara ne oldu?..
Bugün yine aynı türküler.
“Güneşli günler göreceğiz çocuklar
Motorları maviliklere süreceğiz”.
Hadi ordan ..
Bundan sonra siz önden gidin. Ben arkadan geliyom..