Kuru kuru taziyelerden bulunmaktan başka ne yapabiliriz.
Gül yüzlü gençlerimizi kahpe pusularda toprağın soğuk bağrına mahkûm eden kalen terör artıklarına sövsek ne olacak, vursak ne olacak.
Her gün şehit haberleri, her gün sönen ocaklar..
Her gün sevdiklerinin yolunu gözlerken acı haberler alan yorgun bedenler..
Savaşın adı yok..
Sınırımızda birkaç kişinin yapılmasına karar verdiği adı operasyon olan bir durum.
Terörizmi yok etmek ne kadar doğru kararsa şehit vermek o kadar acı..
Yoksul ocaklardan okuyabilen, fakir ailesine destek olmak için zar zor kendine iş bulabilen su gibi çocuklarımız kendilerine sunulan bataklıklarda hayatlarını kaybedeceklerini düşünmüyorlardı.
Ama madem söz konusu vatandı.. Madem söz konusu bayraktı. Vurup gittiler düşmanlarının üstüne.
Kimilerinin geride süt kokulu bebeleri vardı. Kimisin çok sevdiği eşi, annesi babası.
Terörist itleri mezara gömüp evlerine döneceklerdi.
Olmadı dönemediler.
Ve geride yürekleri yanmış insanları bırakarak bu dünyaya veda ettiler.
Ve bugün vatan için şehit sayılanlar çok yakında hatırlanmayacaklar bile.
Biz kuru kuru taziyelerde bulunuyoruz..
Tek yapabildiğimiz bu..
Daha ne kadar sürecek bu kabus.
Daha ne kadar babasız kalacak bebeler.
Ve bakalım Bataklığı kurutmak dururken bataklıktaki sinekleri öldürmeye daha ne kadar devam edilecek.
İçimizdeki teröristi yok etmeden dışarıdaki hainleri ne kadar temizleyeceğiz bilmiyoruz.