Ben ülkemin içinde bulunduğu sıkıntıların ortadan kaldırılması adına bir Türk yurttaşı olarak mücadelemi verdim..
Ordu kenti içinde mücadelemi bayağı verdim. Verirkende bayağı sıkıntılar çektim.
Yıldım mı .. Hayır. Korktum mu. Hayır..
Boyun eğmedim. Diz bükmedim..
Birleri beni okşar diye yada birileri bana kızar diye yazımın cümlelerinde oynama yapmadım. Kamujlaj yapmadım..
Bildiğim doğruları yazmaya gayret edindim..Yazdığım şeylerin yanlışlığında ise özür dilemeyi bir meslek erdemi saydım..
İyisiyle kötüsüyle Ordu halkı benim halkım. Yani benim doğduğum toprakların insanı..
Doğduğum kent güzel yönetiliyorsa alkışlarım. Sevinirim. Mutlu olurum.
Ama birileri bu kenti Paris yapacağız. Londra yapacağız iddiasıyla bizim oylarımızla makamları işgal edip hep bana , Rabbena diyorsada kimse kusura bakmasın. Sonuna kadar giderim..
Ülkesi için , kenti için sözleri olan söyleyecekleri olan cesur arkadaşlarımız var. Başta sevgili komutanım Mehmet Ziya Odabaş , İnci odabaş olmak üzere pek çok arkadaşımız ülke kirliğine karşı mücadelemizi sürdürdük. Sürdürüyoruz..
Bakalım nereye kadar gideceğiz. Bakalım başımıza ne gelecek..
Bakalım kalemlerimiz ne zaman kırılacak. Sözlerimiz ne zaman sansürlenecek..
Bu Orduda bir ot olarak bir yosun olarak yaşamak istemiyoruz..
Beklediğimiz makam mevki yok..
Gayemiz, savaşımız ülkemiz, kentimiz, insanımız için..
Belki gerçekler eğilir bükülür ama asla kırılmaz..
Biz kırılmadan, bükülmeden gerçeklerin peşinde belki çok ağır bedeller vererek sözümüzün üstüne söz, cümlemizin üstüne cümleleri bir yapı tuğlası gibi koyarak mücadelemizi bir lokma bir hırka sürdürmeye devam edeceğiz..