Belki küçük bir kenttik ama azda olsa mutluyduk..
Az çok gülüyordu gülümsüyordu bu kentin insanları..
Belki yollarımız çamur du belki caddelerimiz döküktü ama ayaklarımıza bulaşan çamurlarda bile hoşgörülüydük..
Betonlar arasında kimliğimiz kişiliğimiz değerlerimiz ezilmiyordu..
Siyasiparti çekişmeleri yine oluyordu ama kimseler seviyesizleşmiyor insanlar birbirlerini kamplara bölmüyorlardı..Maviyle Yeşilin arasına sıkışmış diye gurur duyduğumuz bu kent bu kadar çakallığın ucuz sermayesinin hesaplarını yapmıyordu..
Sahilimizin bozuk zeminlerinde kolkola şarkılar söylüyordu gençlerimiz..
Yok edilen gül bahçelerinde birbirleriyle hasret gideriyordu sevgililer.
Ve yorgun bedenleriyle yaşlı abilerimiz ağaçların gölgesinde şekerleme yapıyorlardı..
Simit kokuları sarardı her yanımızı..
Sıcak ve samimi selamlaşmalar olurdu gün boyu.
Ve gecesi bile pirupaktı bu kentin..
Kandırıldık..
Büyükşehir olduk..
Ve insanlığımızdan olduk..
Ve çakalların uluma sesleri aldı simitçilerin seslerini..
Ayrıldık.. Ayrıştırıldık.
Tepemize tepemize boca ettiler betonları ve sindirildik.
Yeşil ve mavinin ortasındaki bu şehir çakal ve tilkilerin durak yerlerine döndü.
Ucube bir kentiz artık.
Keşke Ordu Büyükşehir olmasaydı
Keşke vicdanlar ölmeseydi...
Bu kentin öz ruhuna
El Fatiha...