Sıkıntılı bir süreçte:
Kozmopolit bir şehirde..
Etiketi yalzızlı partizan bir grühun saldırılarında bile yazmaya söylemeye çaba sarfediyoruz..
Acılarımız var. Öfkelerimiz var. Kavgamız var..Kırmızı kravatlı zübüklerden sürülmüş hayatlarımızı geri alma savaşımız var.
Hiç trolleşmedik. Hayvanlaşmadık.
Alabildiğine dik. Yazabildiğimizce yiğit bir ülkenin damarlarında dolaşmkt an misali bizim hedefimiz..
Sarmaktı mavi kurdeleli ana yaşmaklarına bebelerimizin uykularını..
Tuzu kuru avantacı matbabacı gazetelerin beton kokan kalemleri hep güçlüden ve korkaklardan yana yazsada biz bu ülkenin bu kentin çocukları olduğumuzu asla unutmadık.
Çok üzüldük. Çok kahrılduk.Emeğe emekçiye. Fındığa fındıkçıya..Hep haklının yanında alınteriyle ekmek parasını çıkaranların sesi soluğu olduk . Dobra dobra yazdı kalemlerimiz.
Ölene dek yazacağız.
Öldüğümüze değil kalemimizin sustuğuna üzülürüz biz..
Eğer kalemimiz susarsa ve biterse sözümüz başıboş kalırız sahipsiz kalırız suskun kalırız öksüz kalırız.Ve ücretli kalemşörlerin cahil cühela berduşların birer piyonuna döner beyinlerimiz.Allah bizlere uzun ömürler versin..
Dedikki kendi kendimize kendi acılarımızı kendimiz yenmeliyiz.
Kendi yolumuzu kendimiz seçmeliyiz.
Emek bizim.
Kalem bizim.
Ülke bizim.
Ve kendimiz çekmeliyiz kendi ipimizi.
Çünkü biz kendi acılarımızla suladık bu toprakları..