Değerli okurlarım, bir icra takibi yaptırmak üzere geçenlerde Trabzon’a gitmiştim. İki tane köylü icra kapısında konuşuyorlardı. Bende kulak kabarttım.

İsminin Hasan olduğunu belirten bir çiftçi elindeki fındığı tüccara indirmiş. Fındığı tarttırmış.

Fındığı tartan fındık tüccarı çocuğun birine bağırmış, oğlum Hasan amcana bir çay söyle demiş. Kasadaki işçiye de Hasan abinin hesap defterini aç diye talimat vermiş.

O ara fındığı kantara yerleştirmişler, çiftçi Hasan biraz ürkek birazda heyecanlı bir şekilde kantarın yanına giderken tüccarın hamalları 48 kilo geldi deyip, çuvalı kaldırıp kenara bırakmışlar.

Çiftçi Hasan tam itiraz edecekken bakalım randımanı kaç diye tutturmuş tüccar. Daha önce randımanı deneyen çiftçi hasan tüccarın randıman kontrolünde 52, kendi kontrolünde ise 55 olduğunu bildiği halde, utana sıkıla, bey ben bunu denediğimde 55 gelmişti der.

Tüccar, yok Hasan abi sen yanlış hesaplamışsın diye cevap verir.

Çiftçi Hasan anlatmaya devam eder.

Ben yıllardır fındığımı bu tüccara veririm, fındığı satmadan öncede elden para alırım ve hayatımı böyle sürdürürüm, der.  

Bu olay beni gerçekten çok üzdü. Trabzon’dan Sakarya ya kadar insanların en önemli geçim kaynağı fındıktır. Fındık yüzünden kardeş kardeşi kırar, insanlar ölür, insanlar yaralanır, bir takım zorluklar yaşanır. Karadeniz’in neresinden olursanız olun ağaçtan fındık toplayıp yediğin zaman topla al der helal ederler.

Ama harmandan fındık istediğin zaman adamlara hakaret edilmiş gibi kabul ederler. Çünkü fındık harmana gelene kadar önemli bir alın teri kaybettirir insanlara.

Bilinen bir deyim vardır, Kantarın Topuzu.

Hepimizin bildiği gibi kantar eski tip tartıdır. Üzerinde ağırlığı ölçmek için bir topuz vardır. Bu topuzugereğinden fazla ileri sürdüğünüzde kantarın topuzu kaçmış olur. Ve bizim yörelerimizde fındık sahiplerinin bir yaşam felsefesi vardır.

Üreticiler, genelde belli bir tüccarı tanırlar ve fındıklarını bu tüccara satarlar. Para alışverişlerini üreticiler fındık dalında olmadan tüccardan alırlar. İşte bu nedenle üreticiler kendilerini birazda zorunlu bırakırlar.

Açıkçası ben Ordu ilinde fındıkla ilgili tartımda ve randıman hesaplamasında bir dedikodu duymadım. Ama Trabzon’da yaşanan bu yukarıda bahsettiğim olaydan dolayı içime de kuşku düşmedi değil. Harmandan fındığı tüccara getirenler tabii ki göz önünde fındık çuvalını tartıp, randımanı kontrol edilip para alışverişlerini yapıyorlar. Ama ya uyanık tüccar varsa, işte burası şüpheli.

Şimdi sayın valime ve belediye başkanıma sesleniyorum;

Ordu’nun değerli yöneticilerine önemli denetim görevleri düşer. Artık Topuzlu kantar çağ dışı kalmıştır, antika olmuştur. Hassas teraziler vardır. Ben bu yetkililerin sadece fındık tüccarlarına değil tüm fabrika ve alım satım yerlerinde hassas terazinin kullanılmasını öneriyorum. Yeri göğü yaratan ulu Allah’ımız (c.c) “ Ne yaparsan yap, kul hakkıyla karşıma gelme” diye emretmiştir.

Hassas terazinin olmadığı her yer de kul hakkı gaspı vardır, olması da muhakkaktır. Aksi taktirde malı alan mutludur ama malı satanın kalbinde her zaman bir hüzün vardır.

Değerli okurlarım, bu kantarın topuzu kaçmak deyimiyle ilgili güzel bir hikaye vardır, bu hikayeyi sizlerle paylaşmak isterim.

1.Ahmet’in komiği incili Çavuş’a İran’dan rakip olarak bir zat gelir. Amacı komik İncili Çavuş’un yerine geçmektir. Saraya çıkar. Padişahla görüşmek, maharetini sergilemek istediğini bildirir. Padişah İranlı yı huzuruna kabul eder.

 İranlı der ki:

Devletlüm benim marifetim şudur. Ben adamın bıyığına ne az ne çok, bir gram sıçarım. İzniniz olursa ( Komik İncili Çavuş’u işaret ederek) şu zatın üzerinde göstermek isterim.

Padişahın ilgisini çeker bu olay. Peki der. Yap bakalım.

Garibim incili Çavuş ses çıkaramaz tabii, yatar yere. İranlı açar, sıçar. Tartarlar ki gerçekten de 1 gram. Ne eksik ne fazla.

Bu olay İncili ’ye çok dokunur. Eve koşar. Ne kadar kayısı varsa bulur yer. Üzerine de içer ılık suyu. Soğuk mermere de oturur ki karın ağrısı tam olsun. Sonra koşar padişahın huzuruna.

Padişahım, devletlüm der. Bende yaparım bu İranlının yaptığını, bu bir maharet değildir ki.

Padişah tamam der.

Bu sefer İranlı yatar, İncili Çavuş İranlının kafasına bir bırakır ki İranlının kafası artık görünmez haldedir.

Padişah der: ne yaptın bre, hani 1 gram olacaktı.

İncili utanmış der ki, af eyle devletlüm, kantarın topuzu kaçtı.

GÜNÜN SÖZÜ: HAKSIZLIK YAPMAK, HAKSIZLIĞA UĞRAMAKTAN DAHA ACIDIR…