Adana Aladağ..
Sivas Madımak..
İstanbul Gaziosmanpaşa..
Orasu, şurası.. Farketmiyor
Cayır cayır yananlar çocuklar değil. Yanan tüm ülkemizin insanları.
Yanan bizim hikayelerimiz. Romanlarımız. Yarınlarımız..
Dün ozan ellerini ateşe verdiler. Dün işçi ellerine ateş saldılar.
Bugün çocuksu bakışlarda prova yapıyorlar..
Dün otellere. Dün pansiyonlara. Dün evlere benzin döküp kibrit çakanlar bu gün yurtlarda yangın harmanları yaratıyorlar..
Farketmiyor. Yer , zaman , mekan..
Farketmiyor. Az yanmış. Çok yanmış..
Taze çocuk eti kokusu , masum çocuk çığlıklarına karışıyorsa bilinki hala yüreklerimizin bir köşesinde fırtınalar dinmiş demektir..
Gökyüzü ne zaman kararmışsa bilinki ülkemin bir yerlerinden çığlıklar ve ağıtlat yükseliyordur..
Niye yanar insanlar?. Niye yanar çocuklar..
İçimiz niye yanar ?..
Ölüm dumanları niye tüter insan bedenlerinde..
Ne söylesek boş.
12 Masum çocuklarımız kömür olmuş bedenleriyle çıkacaklar yaradanın karşısına..
İçime gir ama sigaranı söndürme..