Çocuk onlar..
Daha sabi.
Daha hayatlarının ilk baharındalar..
Onların çığlıkları bize benzemez..
Ağlamalarıda..
Onların gözlerinden akıttıkları her damla yaşla bir ülke kurulur. 
Onların çığlıkları bir bayrak gibidir. Bir vatan gibidir..Bir sevda bir aşık gibidir..
Bize benzemez onların göz yaşları.
Masum masum dökerler yaşları. Onlar hep kendilerini bir beyaz güvercinin alıp götüreceğinin hayallerini kurarlar..
Adanada cayır cayır yanan ( yakılan) çocuklardan bahsediyorum..
Duydunuz mu çığlıklarını. Duydunuz mu ağıtlarını.
Can hıraş halinde nasıl “ANNE” diye bağırdıklarını..
Gördünüz mü duman kokulu gövdelerindeki göz yaşlarını..
Çocuktu onlar. Çocuksu..
12 çocuk. Belkide birlikte ne türküler söylemişlerdi. Ne flimler izlemişlerdi aşk üzerine..
Belkide özlemleri ateşe yenik düşmeden. Külleşmeden. Kömürleşmeden son kez duymuşlardı analarının babalarının seslerini..
Ses ver ülkem.
Ses verin insancıklar.
Öyle bir ses verin ki bastırsın tüm masum çocukların ağıtlarını..
İzin verin. Onlarda şeker yiyebilsinler..
Onların ağlamaları bize benzemez.
Onlar ağlar ülkem yanar..