Uzaklara bakıyoruz.

Umutla.

Ne göreceğiz bilmiyoruz aslında.

Dilimizde içimizi açan, ruhumuzu okşayan sözleriyle pelesenk olmuş bir şarkı var yıllardır.

“Güneşli günler göreceğiz.”

Hatta “motorları maviliğe süreceğiz…”

Ne zaman?

Ne zaman?

***

Akıl hastanesine yeni atanan müdür hastaneyi dolaşmaya karar vermiş. Dolaşırken hastanesinin dışarıya bakan duvarının dibinde bir grup akıl hastasının tek sıra olup duvardaki bir delikten baktıklarını görmüş.

Merak içinde yanlarına gitmiş.

-Yahu hepiniz toplanmış burada ne yapıyorsunuz?

-Hiçbir şey yapmıyoruz sadece bu delikten dışarı bakıyoruz...

Bunun üzerine müdür hastaları kenara iterek:

-Durun birde ben bakayım, demiş ve delikten dışarıya doğru bakmış.

Birde ne görsün delik kapalı ve hiçbir şey görünmüyor.

Hiddetle akıl hastalarına dönmüş.

-Yahu, demiş, Ben baktım bu delikten dışarı bir şey görünmüyor peki siz ne görüyorsunuz?

-Deliler hep bir ağızdan Müdür Bey, demiş. Biz yıllardan beri bakıyoruz bir şey göremedik siz bir bakışta nasıl göreceksiniz ki?

***

Uzaklara bakıyoruz.

Umutla.

Beklenti içerisinde.

Ne göreceğiz, neler yaşayacağız bilmiyoruz aslında.

***

Bence çok haklı fıkradaki o deliler.

Yıllarca bakıp durmuşlar o delikten,

Ve bu zamana kadar bir şey görememişlerken,

Peki, müdür ne göreceğini sanıyor ki?

***

Uzaklara bakıyoruz durmadan.

Sırayla,

Umutla.

Onlar deli.

Biz akıllı geçinenlerdeniz.

Bizim delilerden farkımız ne sizce?