Çok zordur başka ülkelerde başka insanı yaşamak. Farklıdır elalemin ülkelerinde kendini bulmak.. En büyük acı memleket acısıdır.

Sığınma, mülteci, dilenci durumuna düşme acısıdır. Ülken yoksa hiçbir şeyiniz yok demektir. Ve yabancı bir ülkede kimlikli kimliksiz dolaşmak. Ve siyasetçilerin makam hırsları nedeniyle sizlerin başka topraklarda dilenci vari yaşamanız kaçınılmaz hale getiriliyorsa artık yaşamınız, insanlığınız bitmiş, bitirilmiş demektir.

Başka ellerde, başka ülkelerde en tatlı lokma zehir gelir insana.. Kuş tüyü yatak beton olur, mermer olur..

Acımıyor muyuz. Galibi belli olmaz savaşlardan topraklarını bırakıp kopup gelen Suriyelilere..

Acımıyor muyuz Alevilere, ezidilere, Türkmenlere. Sünnilere. Yani insan olan her şeye acımıyor muyuz.

İçimiz parçalanıyor ama bizi yönetenler buna diplomasi, buna devlet politikası diyorlar. Ve biz bir şey yapamıyoruz..

Kıyımsızız biz. Bazen zalim olmakta..

Acırız mağdurlara. Hatta ağlarız kimi zaman..

Bir kedinin miyavlamasına bile dayanamayıp önüne lokma koyanız. Bir köpeğin ayağını sektirdiğini görsek veterinere kucağımızda götürürüz. Kıyımsız, Acıyan bir toplumdan zalim bir topluma dönüştürülmek istensekte pek çoğumuz insanlığın derslerini azda olsa ezberlemişlerdir..

Yılanı bile öldürmeyip deliğine girsin diye dürten bir toplumun bireyleri olarak tabiî ki vatanlarını hiç uğruna kaybedenlere acıyoruz.. Bu Suriyeli olur, Japon olur, patagonyalı olur, fark etmez.

Bizim hayata bakışımız evrenseldir. Dünyalıktır. Nerede bir bebek ağlasa o bebeğin süt istediğini iyi biliriz.. Biz biliriz de lakin birileri hala bebek ölümlerinin üstünden politika yapmanın daha avantajlı olduğunu zanneder.

Biz her şeyimizi bölüşürüz onlarla.

Eşyalarımızı, ekmeğimizi, özlemlerimizi.

İnsanlığımızı. Ama onlar hep kaşıklarını acının çanağına daldırıp uzak ülkelerindeki güneşlere bakadururlar..

 Biz buna insanlığın yardım eli diyoruz. Ama birileri buna hala politika diyor. Ve bizi yönetenler ne zaman anlayacaklar insan hayatları üzerinden politika yapılmayacağını.. En acısıda bu…