Düşman çok. Ülkemizin üç yanı denizle çevrili, dört yanında yedi düvel düşman. Kurulan hain pusular, hain saldırılar, anlı öpülesi çocuklar tek tek, bazen de toplu hunharca saldırıya uğruyorlar.

Ülke içinde olsa neyse. Suriye’de de Türk kan gölü. Yürekler ağlıyor, analar ağlıyor, ülkem ağlıyor. Ülkem yalnız. Türk devlet başkanı ABD başkanı ile görüşürken Rus jetleri tehdit yağdırıyor. 

Yine bir hava saldırısı, yine gencecik çocuklar toprak üzerinde. Hani barış vardı? Ateşkes vardı? Hepsi palavra! Can sıkan durum ise 18-45 yaşındaki Suriyeli vatandaşlar ülkemde üreme çalışmaları yaparken onların boşalttığı topraklarda aileden uzak, çoluk çocuğundan uzak, vatanından uzak Türk askerlerinin can vermeleridir.

Bu nasıl dünya? Bu nasıl kader? Birileri yazıyor, Türk güvenlik güçlerine figüranlık görevi veriyor, herkes rolünü oynuyor. Ne kadar büyük iş ABD başkanı Türk Cumhurbaşkanıyla telefonla görüşüyor. Biz PKK, PYD düşmandır, diyoruz sanki adamlar bilmiyor. Sanki adamlar bunları beslemiyor.

Besleyip de Türk’ün üzerine saldırtmıyor.

ABD başkanı Türk Cumhurbaşkanına CIA başkanını gönderiyor, sanki bu adam Türk devlet başkanının muhatabı imiş gibi.

 Senaryolar yazsak, hikayeler yazsak boş. Bir koldan Ruslar, başka bir kolda ABD, İran mollaları tetikte, Suriyeli korkaklar pusuda, Türk askerleri açıkta! Yine annelere gözyaşı, babalara hıçkırık, bayrağıma küskünlük.Tün şehitlerimizi saygı ve rahmetle anıyorum. Başın sağ olsun Türkiye’m…