Anam etek dolusu hıyar toplardı.
İçi geçmiş bir yanı çürümeye durmuş hıyarlar.
Basardı soğanı içine kavururdu..Yağlı yağlı, soğanlı soğanlı, şalak şalak ..
Ya hıyar şalaktı ya biz salaktık.
Ama ne güzel olurdu bee..
Turşu tavasının dibini yalardık. Anam biz fazla yiyelim diye şalak turşuya ekmek banardı.
Sonra evliliğinden kalma göbekli demlikte çay yapar büyük bardakla önümüze koyar , içerdik.
Zıpkın gibi olurduk valla.
Anam bu şalakları nerden , nasıl bulurdu sormazdık.İçi çekirdek tutmuş hıyarların tadı bir başkaydı.
Şalaklarla, salakları ayırt edemezdik o yıllarda. Şimdi şalaklar o zamanların şalaklarına pek benzemezdi.
En yakın komşumuzun avlusu vardı. Baştan aşağı hıyar doluydu. Taze, turfanda hıyarları toplar tohumluk olanlara dokunmazlardı. 
Anam için tohumluk yada kıtır kıtır olmuş fark etmezdi. İki baş soğan bir baş sarımsak doğrar bol yağda kavurur servis ederdi.
Ama itiraf edeyimki komşunun şalağı bizim şalaktan iyiydi.
Bizim avludaki şalaklar komşunun avlusundaki şalakların yanında salak gibi kalırlardı.
Komşunun şalak hıyarları mübarek tavuk kirmiti gibiydiler..
Avluların süsüydü adeta..
İçi geçmiş şalak hıyarlarla çok şükür bu günlere geldik. Ama hala o yağlı şalak turşusunu aramıyor değilim..
Anam yok. Babam yok.Ama galiba şalak hıyar turşusunu bir yerlerde hala bol soğanlı kavuran birileri var.
Çünkü kokusu ta buralara geliyor hala..