İki tane bakraçı vardı Anamın.
Biri ufak biri orta boydu.
Birine pancar çorbası koyar diğerine duru ayran.
Peştemaline bir bazlama mısır ekmeği sardımı fındık bahçesinde öğle yemeğimiz hazırdı..
Yaykın ağaçlarının tepelerinde cırcır böcekleri öterdi.
Arada bir.. bir iki karga uçardı üstümüzden gaklayarak.
Fındık bahçemizin hemen altında Çanak göl vardı.
Bir odanın içi kadardı.
İkindiye doğru babam “hadi gidin yüzün biraz” diye izin verirdi.
Derin değildi gölümüz.
Gölün dibinde yengeçler cirit atardı..
Yüzdükten sonra ıslak ıslak fındık çuvallarını sırtımıza vurur eve taşırdık..
Köydeki evimizde eskimeyen tek şey anamın bakracıydı.
Bakraç simsiyah olur anam onu çamurla yada nişastayla bem beyaz yapardı.
Anamın bakracına kimse dokunamazdı. Bakraç evin reisi gibiydi.
Gel zaman git zaman bakraç şehirde kovaya dönüştü.
Babam anamın bakracıda dahil tüm bakır çanakları bakırcıya satıp bize ayakkabı aldı.
İlk iskarpin ayakkabıyı o zaman giymiştim.
Üç gün ıskarpinlerle yattım yatağa.
Birisi çalar diye ödüm kopuyordu.
O dönemlerde ıskarpin ayakkabı giymek her babayiğitin harcı değildi.
Komşuların çatık kaşlı kızlarına acayip hava basıyorduk.
Sonra ıskarpinler çoğaldı mertlik bozuldu.
Evimizin bir köşesi vardı. Orayı gördükçe anamın bakracını görür gibi olurdum.
Şimdi ne bakraç kaldı ne anam..
O zamanlar duru ayran bile şerbet gibi gelirdi insana..