Fındık dalını zar zor tutup aşağıya çekip tam toplamaya başladığımızda pat dide elinizin sırtına konardı..

Uğur getirdiğine inanırdı ahali.

Elimizi kıpırdatmazdık. Pillaböcük durur, durur sonra parmaklarımızın ucuna yavaşça yürür kanatlarını açıp uç dememizi beklerdi.
Dilek tutardık.

Ben babam hep bana fındığı satınca futbol topu alsın dileğini tutardım.

Tabi Pilla böcüğün bundan haberi olmazdı.

Uçar giderdi bir başka el üzerine konmak için.

Kırmızıydı. Siyah benekleri vardı.

Yakışıklı bir böcüktü aslında.

Yakışıklı ve uğurlu.

Tüm köylü sevmiştik onu.

Anam avludan peştemaline topladığı asma fasulyeyi pişirirdi ocakların dibinde.

Mis gibi kokardı. Dayanamaz, arada bir kapağını açık bir kaşık alıp işimize devam ederdik.

“Körolasıcalar, az pişsin yiyeceksiniz daa” diye bağırırdı anam.

Fındık dalına takılı pilli radyomuz haberleri verirdi. Babam “oğlum , iyi dinleyin zam varmı?” diye sorardı. Pilli radyonun dibine kadar girer zam varmı diye dinlerdik TRT haberlerini.

Babam çok fazla neşelenmezdi. Arada bir neşeli olduğunda bize” Eşşekoğlu eşekler. Babanız hariç” diye takılır gülmeye başlardı.

Pilla böcükler fındık zamanlarımızın adeta bekçileri gibiydi.

Parmaklarımızın ucunda çok pilla böcükler uçurduk.

Ve çocukluğumda hiç futbol topum olmadı benim.

Pilla böcük yalan söylemişti.

Siz hiç pilla böcük uçurdunuz mu?..