Çok güzel gül fidanları vardı köyümüzde.
Narin fidanlar , zarif güller..
Mis gibi kokarlardı.
Hele menekşeler açardıki köy kokardı buram buram..
Ben anneme hep menekşe toplardım. Beş tane getirirdim. Çok fazlasını koparmaya kıyamazdım menekşeleri.
Anam” düğün değil bayram değil, nerden çıktı bunlar” derdi. Sonrada öperdi beni.
Ben anneme hiç gül götürmedim. Benim favorim menekşelerdi.
Kimi zaman menekşeleri toplar babama verir” Baba anneme ver bunları “ derdim
Babam “ oğlum anan ne anlar çiçekten Mal yanında büyümüş kadın” der sonrada “ sen götür ver “ derdi.
Bende anama çiçekleri verirken” Anne bu çiçekleri sana babam topladı, gönderdi” dediğimde” babanmı uyy” derdi.
İkisi arasında çiçek köprüsü kurardım.Menekşeler çoğu zaman çöp sepetine giderdi.
Çiçeklerin içinde büyümüş insanlar sanki çiçeklerden nefret eder gibiydiler.
Menekşe koymuştuk gülün adını. Gül ikinci planda kalıyordu.