Yeşil eriği çok severdi.

Kokusu ve renginden hayat bulduğunu söylerdi…
Köydeki evinin bahçesine onlarca erik ağacı dikmiş, diğer meyve ağaçlarına pek itibar etmemişti.
Adı Ramazan’dı…
Annesi Ramazan ayında hamile kaldığı için, adının annesinin koyduğunu söylerdi soranlara…
Kara yollarında çalışırdı…
Emekliliğine fazla bir şey kalmamıştı...
Verilen her işi yapar, işyerinde ne işverenine nede mesai arkadaşlarına sorun çıkartırdı…
Uyumluydu yani…
Gençlere kızardı genellikle…
Onların siyasetten anlamadıklarını, yaptıkları tek şeyin anarşi yaratmak, Ülkenin düzenini bozmak olduğunu söylerdi.
Zaman, zaman köyün gençlerine akıl verir, kendi yaşantısını örnek gösterip" Bulaşmayın böyle şeylere" derdi.
Gençler ramazan abilerini dinlese de pek bildiklerini yapar Ramazan abilerini daha çok kızdırırlardı..
Ramazan bir iş dönüşü aniden hastalandı.
Yatağını Yeşil erik ağaçlarına bakan odaya yerleştirdiler…
Komşular ve siyasetten anlamayan gençler gelirdi Ramazan abilerine geçmiş olsun dilekleri için..
Özellikle Anarşist gençler Ramazan abilerini hiç yalnız bırakmazlardı..
Günlerce hasta yatağında iyileşmeyi bekledi ramazan…
Ziyaretçilerin gelmesi yavaş, yavaş azaldı..
Gençler Ramazan abilerini arada bir ziyaret ediyor, hal hatır sorduktan sonra günlük yaşantılarına dönüyorlardı.
Günden güne bitiyordu Ramazan.
Yeşil erik ağaçları erik kokmuyordu artık.
Yeşil erik renkleri Ramazanın gözünde kara bir böğürtlene dönüşüyordu gitgide…
Dışarı çıkmak istedi.
Belki de dışarıda ölmek istedi.
"Yeşil erik ağaçlarının yanına götürün beni" dedi evdekilere…
Besbelli ki yeşil erik ağaçları arasında vermek istiyordu son nefesini...
İki erik ağacının ortasına upuzun yatırdılar Ramazanı..
Güneş yüzünü göstermeye başlamıştı yeryüzüne…
Bir güneşe, bir erik ağaçlarına baktı Ramazan.
Donup kalmıştı gözleri..

Anarşist gençler kaldırmıştı tabutunu…
Yeşil erik ağaçlarının umurunda bile değildi Ramazan…
Mezarlığa doğru yürürken, tabutun üzerine upuzun bir yaprak düştü.
Yeşil erik ağacından kopmuş bir erik yaprağı..
Öylece gömdüler…