Gazeteci kendi yazdıklarıyla vurur kendini.
Cümleleri şakağına dayar basar tetiğe.
Kendini imha eder. Kelimelerle adeta intihar halindedir..
Gazeteci dünyanın en tehlikeli silahını taşır üstünde..
Kalemini.
Tek cephanesi yüreğidir..
Bombalar insan öldürür. Kalemler ise ülkeler..
Yaşamın bittiği nefestir gazeteci. Noktadır, virgüldür, parantezdir, tırnaktır.
Hayatın sıcaklığıyla, ölümün soğuk esintileri arasında gider gelir gazeteci.
Bazen savrulsalar da bozkırın bir yerlerinde çiçek misali açıverirler.
Bir ekmek dilimidir. Bir bardak su. Bazen bir kuru simit, bir duru çay.Ama her zaman haklının yanında yıkılmaz bir kaledir..
Rüzgardır gazeteci.. Eser, tüm yanlışları savurur.Yağmurdur gazeteci yağar kirliliklerin üzerine, üzerine..
Bir gazetecinin kalemi ölürse, kendiside ölür..
İşte onun için tarihler hep gazeteci gibi gazetecileri yazar tarihler boyunca…