Saçlarını dağıtmış salına, salına gelirdi bizim mahallenin kalığı...

Güzel mi güzeldi. Bizim ki çocukluk ya , herkes aşıktı ona... Çocukça yorumlarımızda ön plana hep “Neden evlenmiyor?” soruları çıkardı...

Büyüklerimize de sormaya korkardık hani...

O sokağa çıkınca top oynayışımız durur, nefeslerimizi korkakça ama heyecanla alıp verirdik.     

Oda bilirdi bizim kendisine olan hayranlığımızı... Hepimize tatlı bir gülüş atar , göz kırpıp balık eti vücuduyla salına, salına yoluna devam ederken, bizlerde hayranlıkla ve iç geçirmelerle arkasından bakakalırdık...

Günahı söyleyenlerin boynuna, Ankara’da dostu var diyorlardı.

Biz de, zaman zaman ve mahallede uzun süreli göremeyişimizi buna bağlardık.

Bir zaman sonra hiç görünmez oldu. Büyüdükçe merakımız da büyüdü içimizde.

Yine bir zaman sonra gerçeği öğrendik... Ant içmiş evlenmemeye... Dost most da hikaye imiş vallahi....

Ankara’ya gidişleri huzurevinde kalan annesi içinmiş... Erkekleri deli edeceğim dermiş komşu kadınlara...

Ne gerek  vardı ki Suna abla?

Hadi yetişkinleri deli ettin de, biz çocuklardan ne istedin?!

(  Bir Gazetecinin Aykırı Dünyası adlı kitabımdan )