“Derdime vâkıf değil canan beni handan bilir/ Hakkı vardır şad olanlar herkesi şadan bilir/ Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil/ Çektiğim âlâmı bir ben birde Allah’ım bilir.”

                Eli kalem tutan insanların genel kaderidir,fuzuli'nin söylediği bu sözler.Evet bizlerin ülkemizde.ilimizde yaşadığımız toplumda sorunları hataları düzeltme şansımız yok,çünkü yetki hep başkalarının elinde,bu yüzden dilimiz döndüğünce kalemimiz yazdıkça anlatmaya çalışıyoruz hep beraber nasıl çözeceğimizi anlatmaya çalışıyoruz veya çözüm önerileri sunuyoruz.Geçen akşam bir gazeteci abi beni arayarak seni sosyal medya'da takip ediyorum,ama elimden bir şey gelmiyor anlattıklarını anlıyorum ama yapabileceğim bir şey yok dedi.

                Solcusu,sağcısı,İslamcısı,kapitalisti,inananı,inanmayanı,patronu,işçisi,memuru kısacası ülkemin her mensubiyete dahil insanı suçlu olarak hep başkasını görmekte.Öyle ise kendi egolarını,heveslerini,ihtiyaçlarını,keyfini karşılamak için yolsuzluk,hırsızlık,bencillik yapanların hiç biri kabahatli değil.Sabah evden çıkarken,akşama eve döneceğinizin garantisi yok iken yaptığımız hesapların,planların anlamı ne o zaman.Bu gün Ünye'de avukatlık yapan ve siyasetin temiz yüzlerinden olan Veysel İlhan arkadaş sosyal medya da,Dünya dediğin şeytan kandırması,diye bir paylaşım yapmıştı.Onun altına bende,o şeytana uymamanın yolu ne diye sorduğumda,bana Hayal ile gerçeği ayırt edebilirsek bu dünyanın geçici bi rüya olduğunu kabul edebilirsek,şeytana uymayız dedi.tabi ki bu iş değerli dostumun dediği kadar kolay değil.O hayat içinde maalesef o kadar iş ile uğraşıyoruz ki hayal gerçek birbirine çok karışıyor.Belirgin olanlardan bahsetmiyorum,bile..Bir insan bir inancın,düşüncenin,yaşam tarzının mensubu olduğunu söyleyerek,ne kadar ondan uzak kaldığını nasıl farkeder. Siz ona bunu söyleyebilir misiniz,söylediğinizde ne değişir,iki dakika oturup buna karar verdiğinizde veya sorguladığınızda yazının başlığındaki durum ortaya çıkıyor.

Bu köşede elimden geldiğince bir şeyleri anlatmaya,eksikliğimizi,noksanlığımızı ifade etmeye çalışıyorum bir süredir,lakin sık sıkta kendimi sorguluyor ve kendi hakkımda hükümler veriyorum.Acımasızca ve içimiz yaralayacak şekilde.

Elimde ekmek kazanacağım bir işim yok,evim kira,engelli bir kızım var ihtiyaçları boyumu aşıyor,ondan aldığımı diğer borcuma aktararak günü kurtarmaya çalışıyorum.Ve ben tutmuşum bu halde kendi boyumu aşan işleri yazmaya çalışıyorum.Sonra yazdığım her konu bana yeniden dert olarak dönüyor.Nasıl mı çok basit,her hangi bir iş için gittiğim kapıda ya pek hoş karşılanmıyorum,ya adım çıkmış mızmıza söylediğim konuda iş yapılacaksa da yapılmıyor.Bende dönüyorum yeniden başa bir derdi daha yüreğime ekleyerek.

Geçen günlerde bir engelli derneğine ziyarette bulunan  Sayın Valimiz Seddar Yavuz u dinlerken devletin engelliler açısından yaptıklarını tek tek not aldım,aslında bilmediğim konularda değildi.O anlatırken sadece dinlemek zorunda kaldım,çünkü aksi nezaketsizlik olurdu.Nihayetinde oraya ziyarete gelmişti.İşte o günden bu güne içim içimi yiyor,diyemediğim sözlerden dolayı.

Evet Sayın Valimiz son yıllarda Devlet olarak dezavantajlı gruplar hakkında oldukça olumlu yasalar ve uygulamalar ortaya konuldu.Lakin onların uygulamada ne türlü engellerle yok sayıldığını acaba size her hangi bir yardımcınız,kalem müdürünüz veya size ulaşabilen bir engelli söylemedim i acaba.Mesela ben bir tanesini söyleyeyim,resmi kurumlardaki fiziki alanlarda ki eksiklikler hakkında inceleme yapma ve ceza kesme yetkisi bulunan bir komisyon var Ordu'da.Bu komisyon Ordu ilinde bir çok resmi kuruma yüklü bir şekilde ceza kesmesine rağmen bu cezalar ve düzenlemelerin ivedilikle yapılması bu komisyonun bağlı olduğu vali yardımcınız tarafından engellenmektedir.Ordu ilinde resmi kurumların veya yerel yönetimin toplamda sadece 1 tane engelli ulaşım aracı olduğunu biliyor musunuz.

İşte böyle dostlar bir süredir,yazmamamın nedeni yukarıda saydığım nedenler,yarın ne olur bilemiyorum.Ama bildiğim bir şey var hiç bir şey eskisi gibi olmuyor.

Sevgi ve sağlıkla kalınız.