Doğmak var fıtratında. Peki ölmek yok mu?

Temiz ahlaklı faziletli olmalı insan. Allah’ın birer garip kuluyuz sonuçta. Bu efelik niye. Bu kepazelik niye?

Hiç birimiz Halil İbrahim sofralarından gelmedik. Hiç birimiz seydi şehir alüminyum tesislerinde imal edilmedik.

Sonuçta bir katreyiz. Bir buharız. Bir nefes bir ölümlüyüz.

Onun için milletin ahını almayalım. Allah’ında bir hesabı var elbette. Dört kolluya bindiğimizde lanetler okunmasın ardımız sıra.

Nedir bu kin. Bu nefret. Bu içtihat.

Oysa insanoğluyuz biz. Ne cennetten alacağımız var nede cehenneme borcumuz. Doğduğunu hatırla dostum öleceğini de unutma. Han hamam servet. İhtişam kibir hamaset fıtratında olmamalı kişinin.

Unutma sabah açtığın gözünü gece kapatıyorsun. Unutma tek doğuyor sonra çoğalıyorsun. Yaşamın boyunca karanlık labirentlerin soğuk basamaklarında imtihan oluyorsun. Bir su misali gelip geçiyor ömür ve bir yaşlı çınar ağacına dönüşüveriyorsun. Yüz yıl yaşamak önemli değil dostum. Önemli olan yaşadığın ömürde neler yapabilmek. İyilikten maraz doğar derler. Bırak doğsun iyilik yap. Komşu yap. Dost yap. İnsan biriktir. Ülke biriktir fıtratında. Musalla taşında ayağındaki tek bir çorabı bile alabiliyorsa imam neyini çuvallıyacaksın kazandıklarını ahrete.

Dedim ya doğmak var fıtratında da ölmek yok mu? Dedim ya hepimiz insanız.

Beşeri değerlerini koy ortaya. Cennet ve cehennem. İkisi de anlamlı.

İkisi de bizi çağırıyor.

Seç birini…