Bu coğrafyaya diz çöktük unutulmuş sevdalar adına.

Bayrağımızı dik tuttuk aşklarımız gibi.

Namerde yalvarmadık.

Kahpeye eğilmedik, bir dilim ekmek için. Atamızı sevdik, demokrasi yeşersin istedik bu ulu çınarların gölgelerinde.

Cumhuriyetimize dil uzatmadık.

Dilini de sevdik bu ülkenin, dinini de.

Tozkoparan yaylalarında kimsenin atını ürkütmedik, kırmadık serçelerin kanatlarını.

Kimi zaman deminde çayın efkârlanıp türküler söyledik uzaklara.

Derviş olmadık, şıh olmadık, padişah, sultan olmadık.

İstedik ki insan olalım.

Çalmadık kimselerin malını, ürkütmedik su içen yılanları bile.

Ve sıkıntılar yaşıyoruz kendi memleketimizde.

Ne sultasına yatarım ülkemin ne muhbir yazılırım sansar suratlı adamlara.

Demokratım. Atatürkçüyüm. Hümanisttim.

Bir kaleden bir kaleye açılmış surlar taşır yüreğim. Varsın çapsız beyinler ayırsın bizi.

Ölümüne bir kavganın basamaklarına dayamışım kalemimi, bir güzel ülkemin halkına sunabilmek için güneşleri.

Varın alın yarınlarımızı elimizden, varın komayın işimizi, aşımızı gerekirse başımızı bedenimizden.

Elbet özgürlük günleri bizimde zilimizi çalacak. İşte o zaman yıkacağız bütün kumdan kalelerinizi…