Taflan yaprakları hiç dökmez.
İnsan umutları gibidir.
Bazen yalınayak koşarsın hayata bazen sımsıkı boğuverir yaşam seni.
Cenderedir sanki ömür. Kerpetendir, prestir.
Ölümün salıncağında bir ileri bir geri gider insan..
Zaman durur , çarklar çalışır, eller paslanır..
Taflan yemişleri arıları saklar koynunda.
Dünya bir başka boyuttur. Yukarıdan aşağıya, aşağıdan yukarıya..
Taflan yaprakları varya
Hani ümit dolu
Hani güneş dolu
Hani yağmur dolu
Hani dallarına salıncaklar astığımız.. O taflan yaprakları varya.
Asidir hep. Bizim gibi.
Kimselere boyun eğmez, eğilmez, bükülmez, dökülmez..
Mis kokulu çam ağaçları bile kolayca yanmaya razı olurken taflan ağaçları ayakta durur hep.
Yani direnirsek kazanırız.
Taflan yaprakları gibi..